P o czet dziek anó w - Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

„Die Zeit ist gekommen” – wykrakałeś Włodku! – nadszedł czas!
Sam pływakiem byłeś też niekiepskim, bo gdy zastał Cię na stanowisku Prorektora ds.
Studenckich stan wojenny, to do publicznego ogłoszenia jego regulaminu użyłeś mnie,
swego asystenta, jako tuby, wykręcając się laryngologiczną niedyspozycją. To mój tubalny
głos kojarzyć się będzie przez lata z tym ponurym wydarzeniem.
Twoje wojenne dziecięce przygody Hugonie przypominają najlepsze fragmenty filmów
Herzoga. A twoje, Wiesławie, poszukiwania skarbu w ogrodzie Joanny Adler, skądinąd
mojej przyjaciółki, w dalekim przecież Bensheim – są czystej wody kontynuacją tradycyjnej
komedii i hybrydą przygód Dyla Sowizdrzała i Kapitana z Kopenick.
Jesteście malarzami, więc zapewne dlatego tacy kolorowi.
Artysta nie przechodzi na emeryturę (no może nie dotyczy to artystów baletu) – na emeryturę
przechodzi nauczyciel, a tego na miłość Boską nie warto żałować – to polskie
przysłowie, przysłowie-przekleństwo: „ Obyś cudze dzieci uczył” – powinno osładzać to
przejście – czego tu żałować, skoro ci uczeni tego malarstwa naszego powszedniego,
tylko kombinują, jak uciec w stronę instalacji.
Kiedy odchodzą przyjaciele, najbardziej żal nam ich dobrej o nas opinii, która z nimi odchodzi.
Boję się tej szkoły bez Was – wiem, ze będzie inna – czuję na plecach oddech
młodych wilków.
Na koniec uświadommy sobie, że najlepsze jest stare wino, stara whisky i stare meble.
Najlepszego!
Mieto
Kiedy czterdzieści lat temu pierwszy raz przyszedłem do Akademii, nie sądziłem, że chwilę
potem, już jako nestor bez mała, będę żegnał Was – moich przyjaciół. Kiepsko to wszystko
zostało pomyślane, toczy się za szybko i oby nie bez sensu.
Malarze artyści żyją albo krótko albo długo. Nie wybraliście drogi Rafaela (37), Modiglianiego
(35), Schielego (28), Signaca (31), van Gogha (37). Wybraliście drogę Tycjana (99), Chagalla
(98), Balthusa (99), Picassa (91), De Chirico (90), Kokoschki (94), Miro (90), Matisse`a (85),
Moneta (86), Noldego (88), Libermana (88).
Przestrzegam przed wersją Willema de Kooninga (100), ale w towarzystwie doktora
Alzheimera.
Pijałem z Tobą Władku w górach Norwegii, w depresjach Holandii, na równinach
niemieckich.
Z Tobą Hugonie i z Tobą Wieśku pijałem także tu na miejscu i też z przyjemnością.
Przyjaciołom życzy się nie tylko tego, co najlepsze – można im także wielu rzeczy zazdrościć
i zazdrość ta nie jest niczym zdrożnym czy niewłaściwym, gdyż dotyczy sytuacji i ludzi,
które i którzy nas ominęli, trzeba się po prostu urodzić i być w odpowiednim czasie i we
właściwym miejscu.
I tak Tobie Władku najnormalniej można zazdrościć flirtu z Agnieszką Osiecką, kiedy byliście
piękni dwudziestoletni, bójki z Markiem Hłasko o tę Agnieszkę zresztą (to nic, że przegrałeś),
czy satysfakcji, że jesteś ojcem chrzestnym Michaela Klima – najlepszego pływaka
świata.
58
59