als PDF herunterladen - PINNWAND - Magazin

38
unsere
PinnwanD SchLagernacht OP PLatt
aUtOrin
Aurelia Heuer
stammt aus Gudendorf in
Dithmarschen. Sie fing erst
spät und fast durch Zufall
mit dem Schreiben an. Nach
einem Unfall wurde sie 1986
zu einer Schmerzpatientin.
Der Schmerz machte die
Autorin regelrecht „sprachlos“.
Eine Ärztin bat Aurelia Heuer,
die Schmerzintensivität aufzuschreiben.
Daraus entstanden
im Laufe der Zeit kleine
Gedichte und Geschichten.
Die Pinnwand ist stolz, dass
Frau Heuer Teil des Teams ist.
nu, da he wuss, wat he
sien Öllern in dat ferne
dütschland in een poor
dag wedder seen schull,
trullern em doch de Troon
lang de Backen.
Tein Johr is he nu all in de
„Niee Welt“, in Amerika.
Good is em dat goon,
un een dicket Sporbook
kunn he Mudder un Vadder
wiesen.
“Jo, mien leeven Öllern”, ward he
seggn “süh an, nu is mien
Kindheitsdrom wohr worn.”
„Wat den een
sien Uul ...“
As lütten Jung, vör good
dörtich Johrn, hätt he
mennigmol so as hüüt
ant Strand seeten, over in
Brunsbüttel, dor wo sik de
Elw mit de Nordsee dreepen
deit, un hett övert Woter in
de Ferne keeken.
Eenmol an een Sünndach,
he wär man tein Johrn old,
haln sien Öllern mit em een
Radtour non Strand vun
Brunsbüttel mokt. Wär nie
wied, man blots fief Kilometer.
Mudder hal een Korv
mit Koken und Kaffee, un
för em een Bruus inpack.
An Strand, meern mang de
Schoop hett Mudder een
groote Deek hinlech. De
dree hebt sik dorop sett un
fein Picknick mokt. De Heaven
över eer wär blau, de
Sünn schien as dull un vör
de Näs haln se de Nordsee.
Hannes kreech gleunige
Oogen, denn op dat groote
Woter kunn he achtern an
Horizont een grootet Schipp
seen. „Wo will dat Schipp
wull hin?“ frog he. „No Amerika,“
anter sien Mudder.
„Wat“, segg Hannes „achter
dat veele Water is ook
noch Land? Un wat will dat
Schipp in Amerika?“ „Dat
Schipp bringt poor Lüüd
vun Hamborch no Amerika,
denn dor kann man een
ganzen Barch Geld verdeenen.“
Hannes wär begeistert,
und segg: „Denn sett
mi man ok op son Schipp,
denn will ik ok no Amerika
un een ganzen Barch Geld
verdeenen.“
Mudder lach vergnöcht
un meent: „Na, mien lütt
Hannes, denn muss du over
in de School noch beeter
warn, du büs nu all in de
veerte Klass un hölst vun
leern noch nie veel.“
Vun düssen Dag an wor dat
anners, nu wuss Hannes
opn Slag wosök he leern
muss. Wenn he groot wär,
Teil 1
der
Geschichte
Hannes sät op Long Island an Strand un kieckt
wull he mit dat Schipp no
Amerika un dor een dutten
Geld verdeenen. In de Week
seet he över de Beuker, un
ant Sünndag jooch he mit
sien Fohrrad no Brunsbüttel,
sett sik an Strand, keek
jümmers in de Wiede un
molt sik dat Leeven vun son
rieken Kerl in Amerika ut.
Sien Kumpels kunn dat nie
begriepen. Weekendags
speelen se leever ‚Räuber
un Gendarm’ un an Sünndag
Football. Dag vör Dag
preestern se mit em rüm, he
schull man leever mitspeelen
as jümmers bin to sitten.
Over sien Plessier wär: Snak
jüm man to, ik will mol de
riekste Mann vunt Dörp
warn.
De Frünn hebt em düchti
wat utlach.
Wenn sien Mudder snoksch
kieken dä, sä he: „Loot man
Mudder, mien Droom is un
bliv Amerika!“
As de Abitur-Tüchnisse
verdeelt worn, wor he as
erster opropen, denn he
hal dat beste Tüchnis vun
sien Johrgang. Sien Oogen
söchen Voder un Mudder un
he blinker eer to.