Corsa 149: Het was mooi - WTOS Delft

Het startschot klonk en de eerste 10
minuten bestond alleen maar uit zuur uit
de benen trappen. Maar iedereen had
daar blijkbaar duidelijk last van. Het weer
was nu duidelijk opgeklaard, dus dat zou
de gletsjer straks ook een stuk
behaaglijker maken. Onderweg stond ons
supportteam ons krachtig aan te
moedigen, wat wel erg leuk was!
Ik lag inmiddels rond de 20-25 e plek. Niet
veel later zou het ruige werk gaan
beginnen. Via lange grofkorrelige klimmen
en afdalingen kwamen we aan bij een
idyllisch stukje Alpen. Laverend tussen
strak blauwe meren waarbij regelmatig
ijskoude beekjes moesten worden
doorstoken vervolgden we ons pad. Als je
dan tot je knieën in het water had
gestaan, duurde het weer even voor het
gevoel in de benen weer terug kwam.
Wandelaars keken ons verbaasd aan, zij
in hun dikke winterjassen en een enkeling
zelfs met een capuchon op. Wij zonder
dikke winterjassen en zonder capuchon.
Na wat technisch klimwerk over enorme
rotsplakkaten kregen we als beloning de
prachtige gletsjer te zien, met voor ons
een lawine van sneeuw. Hier was het pad
opeens zoek. De kerel voor me kende de
weg hier blijkbaar goed en daalde al
fietsend en rennend af naar de sneeuw.
Dat meen je niet! Jahoor, hup de sneeuw
op. Het sneeuwveld helemaal
overgestoken. De kick dat je zojuist over
sneeuw gefietst heb is zo groot, dat het
daarna niet uitmaakt dat je over
rotspartijen moet klauteren met de fiets
op je rug. Als je achterom keek zag je
beneden de sneeuw liggen en zelf zat je
op bijna 3000 hm. Ik lag op de 10 e plek
en voelde me nog prima. De bergtop was
bereikt en de afdaling kon beginnen.
De afdaling bestond uit grote scherpe
puntige keien, wat je vooraf niet goed kon
inschatten. Al na 20 meter op deze
afdaling reed ik lek, een scheur van 3cm
in mijn achterband. Shit!
Een binnenbandje alleen zou dan al snel
weer een lekke band betekenen, als de
binnenbant al op zijn plek bleef. Ik zat te
zoeken of ik toevallig iets van een
verscholen papiertje in mijn camelback
kon vinden. Het toeval wil dat ik die
ochtend van de fotograaf een A4-tje had
gekregen met alle fotocodes waar ik op te
vinden was. Prima dichtmateriaal dus.
Papiertje opgevouwen, binnenband erin
gestopt, papiertje op plek houden en met
zo’n schuimspuitbusje de binnenband
gevuld. Gelukkig hadden Sander en Joost
mij in de tussentijd niet ingehaald, maar
wel 15 anderen. Een volgende lekke band
zou fataal zijn, dus moest ik wat
voorzichtiger zijn in de afdalingen.
Met een groepje bereikten we een steil
dalende alpenweide, waar de paden zoek
waren. We gingen ongeveer 50 meter uit
elkaar fietsen om makkelijker te kunnen
zoeken. Hij links, ik midden en de ander
rechts. In de verte zagen we op de
volgende helling een vlag wapperen. In
een rechte lijn gingen we ernaar toe,
maar we werden een enkele keer
onderbroken door enorm diepe kraters
waar we doorheen moesten klimmen. Na
nog een keer over de kop te zijn gevlogen
over een onderschatte graspol, maakte ik
me niet meer zorgen over een eventuele
2 e lekke band. Ik wilde er op een afdaling
dus echt niet afgereden worden! De
afdaling leek eindeloos. Een perfecte
afwisseling van snelheid, technische
tracks en hier en daar wat
machtsklimmetjes dat ons parallel aan
een riviertje deed lopen. Via shotterwegen
bereikten we het finishplaatsje. We
mochten nog afsluiten met een
meesterlijk snelle afdaling als toetje.
De Transmaurienne eindigde in een
interview met “le Dauphiné Libéré”.
Bijna 4 uur over 45 kilometer, hoogste
tijd om nu maar eens echt op vakantie te
gaan!
149 9