Corsa 149: Het was mooi - WTOS Delft

Voor de zekerheid toch nog wat cola en
een reep gescoord boven op de top. Wat
volgde was een meesterlijke afdaling. Van
smalle paden bovenaan waar je met
gemak hoge snelheden kon halen (ook in
de bochten) tot technische gedeelten met
verspreide rotsblokken, bochten met
drops en smalle bruggetjes. Ik had
inmiddels 3 man gepasseerd in de
afdaling, waarbij het gat blijkbaar groot
genoeg was geworden om ongemerkt van
een bruggetje zonder railing af te
donderen, zo het riviertje in.
Shotterwegen volgden elkaar op. Elk
moment verwachte ik een skidorp te zien
opdoemen, wat de eindstreep zou
betekenen. Maar deze bleef uit. Wat wel
volgde was een slopende klim onder de
brandende zon, met een lege bidon in de
houder. Dit sloeg echt nergens op, deze
klim leek eindeloos! Ik blijf morgen wel
lekker thuis! (Achteraf bleek deze extra
klim van 400 hoogtemeters door de
organisatie vergeten te zijn opgenomen in
het hoogteprofiel). Maar dan eindelijk
kwamen er appartementencomplexen in
het zicht, zeer waarschijnlijk met airco,
waterkranen en gevulde koelkasten. Er
was veel publiek was toegestroomd,
juichend en klappend. Toen wist ik het
zeker, morgen sta ik weer aan de start.
Dat moest gewoon, het was gewoon te
mooi, hoe zwaar ook. Op een 12 e plek
kwam ik de eindstreep over.
In gedachten vliegt de etappe in
chronologische volgorde nog eens voorbij.
Niels besloot bij binnenkomst morgen
toch een rustdag te nemen. Ik hoopte dat
het morgen een andere etappe zou
worden. En anders werd het.
3eme jour
Omdat ik gisteren een top 30 plek had
weten te bemachtigen, mocht ik deze dag
dan eindelijk vooraan starten. Tevens
wachtte mij na de finish nog een beker,
die ik gisteren als 2 e senior had verdiend.
Vandaag zouden het 48 km en 1800 hm
worden en wederom een hete zonnige
dag. Het eerste uur leek echt op een
cross-country wedstrijd met technische
obstakels zoals rotsen en rivieren. Er zat
een mooie afdaling in over het asfalt, iets
waar wij Hollanders vaak enige tijd
konden goedmaken. Met een Fransman
heb ik hier geprobeerd het gat naar de
grote kopgroep dicht te rijden. Tijdens het
begin van de klim die hierop volgde kwam
mijn ketting echter klem te zitten en
moest ik deze poging laten gaan. Als ik
mijn eigen tempo reed zou ik op deze
lange klim nog wel renners moeten
tegenkomen. Dat lukte, totdat het zo steil
werd dat we moesten beginnen met
lopen. Na verloop van tijd raakte je in
trance door telkens je voet weer voor de
andere te zetten. Zo valt het bijna niet
meer op dat je al meer dan een uur aan
het lopen bent. Je passeert rotswanden,
koeien, wandelaars en hebt een prachtig
kijk op de besneeuwde bergtoppen
rondom je. Intussen werd ik ingehaald
door een renner met van die nordicwalking
stokken, schandalig!
149 7