Vox Hieronymi

vox hieronymi
www.usgvox.nl
redactie@usgvox.nl
Homeruslaan
40 | 11
Niets dan nachtmerries
Connie Engelberts deed meer dan twintig jaar geleden eindexamen.
Bij elke reünie was het gebouw aan de Homeruslaan goed
voor een nostalgisch wandelingetje langs de oude lokalen. Een oudleerling
blikt terug.
Er ging een lichte schok door me heen toen ik in december
2009 tijdens de lustrumreünie hoorde dat het USG uit zijn
voegen gebarsten was. De nieuwe rector was er duidelijk over:
een nieuw gebouw was in de maak, de verhuizing was onherroepelijk.
Sinds mijn eindexamen kwam ik vrijwel elke vijf
jaar nog even terug op de Homeruslaan. Sentimenteel als ik
ben, liep ik dan langs al die plekken die indertijd zo’n indruk
op mij gemaakt hadden.
Het lokaal van de leraar Nederlands, meneer Scholten, op de
bovenste verdieping. Tijdens de eerste les keek hij mij doordringend
aan en zei overdreven articulerend: “Zo. Alweer een
Engelberts”. Twee broers en een zus gingen mij voor. Net als
mijn vader, overigens. Eén van mijn broers had hij ooit aan
zijn haren het klaslokaal uitgetrokken, dwars over alle tafeltjes
heen.
Ik kon het ook nooit laten om het gangetje op de eerste verdieping
in te lopen waar het scheikunde- en biologielokaal
zaten. Met hun onnavolgbare proefjes en practica legden
Eelco Hessling, Ben Verweij en Anja Distelbrink daar de basis
voor mijn latere studie. Vond ik die vakken nu zo interessant,
of was ik gewoon zo dol op die leraren?
En ik keek altijd even naar buiten, naar de tuin, vanuit het
lokaal van Jan Visser. Terwijl hij vertelde over de hartstochtelijke
liefde tussen Pyramus en Thisbe, schreven mijn klasgenoten
en ik elkaar geheime briefjes over de knapste zesdeklasser
en keken we de tuin in of die toevallig een tussenuur had.
Bij de volgende reünie kan dat dus niet meer, zo’n nostalgisch
wandelingetje. Toch zal ik nog vaak in het gebouw komen.
’s Nachts. Als ik iets te zwaar heb getafeld. Of iets te veel gedronken.
Of als ik iets te veel hooi op mijn vork heb.
Dat zit namelijk zo. Ik heb regelmatig terugkerende nachtmerries.
In zo’n droom sta ik vlak voor mijn eindexamen en
ben ik op zoek naar het examenlokaal. De trappen en gangen
zijn eindeloos lang geworden. De kapstokken zijn veranderd
in gevangenistralies. De gymnastiekzaal is opeens boven,
maar als ik daar binnenstap is het de lerarenkamer geworden.
Ik word aangegaapt, maar niemand helpt. Mijn voetstappen
klinken oorverdovend hol als ik wegren in een laatste poging
Foto: Rienk Mebius
op tijd te komen voor het examen. Dat lukt natuurlijk nooit.
Mijn vijfjaarlijkse bezoekjes aan mijn oude schooltje boden
het nodige tegenwicht tegen die angstdroom. Maar daar komt
nu een einde aan. En dus, zo vrees ik, resteert mij niets dan
nachtmerries.
Connie Engelberts
(Wetenschappelijk eindredacteur Nederlands Tijdschrift voor
Geneeskunde)
Eindexamenjaar 1987