Vox Hieronymi

vox hieronymi
www.usgvox.nl
redactie@usgvox.nl
Homeruslaan
40| 5
De stenen vriendschap
Op een dag in september ontmoette ik
haar. Hoewel ik niet lang daarvoor nog
mijn twijfels had, wist ik het vanaf dit
treffen zeker: zij en ik zouden het wel
gaan vinden met elkaar. Sterker nog,
wij zouden waarschijnlijk heel wat gaan
meemaken samen. Ondanks het feit dat
zij heel wat meer volwassen en ervaren
was dan ik, pasten wij bij elkaar en dit
zou zo blijven. Ofschoon ik aan het begin,
zoals in elke vriendschap, nog lichtelijk
op mijn hoede was en niet wist
hoe ik me gedragen moest, kan ik nu
met zekerheid zeggen dat ik bij haar op
mijn gemak ben. En zij is dat op haar
beurt eveneens. Ja, Homeruslaan 40
is al meer dan vijf jaar lang de spreekwoordelijke
rots in mijn branding.
Laat ik bij het begin beginnen. Twaalf
jaar was ik, enthousiast, maar waakzaam.
Ik wilde graag dat zij mij in de
armen zou sluiten zoals ik dat bij haar
al deed, dus respecteerde ik haar gewoontes
en al eeuwenoude gebruiken.
Zo snapte ik dat ik op haar bordes niets
Foto: Rienk Mebius
te zoeken had, dat dit met de tijd wel
komen zou. Immers, wat moest ik daar
tussen de rokers en stoere hogereklassers?
Ook het pad waarop veel van
haar andere vrienden hun brommers
en scooters neervlijden, meed ik. Dit
maakte echter niet uit. Ik kon op andere
plaatsen wel haar volledige aandacht
bemachtigen. Zo had je de kantine. Samen
met leeftijdsgenootjes bracht ik
daar de pauzes door en al gauw werd
dit onze vaste ontmoetingsplaats.
Als vanzelfsprekend introduceerde zij
mij bij veel van haar bekenden, zowel
het oudere en onderwijzende soort als
het jonge en lerende. Daarnaast leerde
ik de plek kennen waar ik verzekerd
kon zijn van haar discretie: de meisjestoiletten.
Hoeveel geheimen zullen
daar in de loop der jaren niet aan haar
zijn toevertrouwd? Hoeveel is er gelachen
en gehuild, hoeveel stampij is er
gemaakt en hoeveel ruzies zijn er bijgelegd?
Toch bleef zij waar ze was en leek
geen enkele keer genoeg te hebben van
alle kommer en kwel.
En toen werd ook ik ouder. Waar bij
sommige vrienden dit pijnlijk genoeg
tot het eufemisme ‘uit elkaar groeien’
kan leiden, was dit bij ons niet het geval.
Nee, met de tijd merkte ik dat zij mij juist
steeds meer van zichzelf toevertrouwde.
De houten bank in de benedenhal werd
nu ook voor mij een plaats om te zitten
in een tussenuur of pauze en de begeerde
bankjes in de tuin wist ik tijdens
zonnige dagen met behoorlijk wat durf
te bemachtigen. Echter, met het ouder
worden krijg je in een vriendschap ook
te maken met elkanders onhebbelijkheden.
Als gevolg ergerde ik me meer dan
eens aan haar. Zo had je die eeuwige
tocht die me na al die jaren kippenvel
behoorlijk de keel uithing. Desondanks
leerde ik haar tekortkomingen accepteren
en zelfs toen ze mij schokte door
een rigoureuze gedaanteverwisseling te
ondergaan, vergaf ik haar. Want hé, dat
haar rozentuin met asfalt werd getorpedeerd,
kon zij ook niet echt helpen.
Nu terugkijkend op alle jaren die ik met
haar heb doorgebracht, kan ik met recht
zeggen dat wij goede vrienden zijn geworden.
Ons leeftijdsverschil heeft ons
nooit gehinderd. Zo kun je niet van velen
zeggen dat zij iedere maandag weer
steevast om klokslag half negen, de laatste
jaren zelfs vijf voor half negen, voor
je klaarstaan. Als ik later terug zal denken
aan mijn middelbare schooltijd, zal
zij me vast en zeker weer helder voor de
geest komen. Strak, licht en gezellig. Al
met al spijt het me haar nu achter te
moeten laten, mijn vriendin met haar
hart van steen.
[Jetske Brouwer, 6e klas]