Konkurs na Wenus

More documents

Recommendations

Info

PO GODZINACH powieść Apteka z ogrodem Sylwia Skorstad Rozdział 18 Przynajmniej raz w miesiącu zdarza się w aptece taki dzień, kiedy czuję, że popełniam duży błąd, ignorując horoskopy. Pacjenci są podenerwowani, dziwne wydarzenia nie nadążają za sobą i wiem, że coś wisi w powietrzu. Nagromadzenie drobnych nieszczęść rodzi podejrzenie, że ludzkie losy nie są jedynie zbiorami przypadków. Piotr uważa, że te dziwne, nerwowe dni przychodzą zawsze, gdy Księżyc jest w pełni, ale nigdy nie wystarczyło mi determinacji, by tę teorię zweryfikować. Padał deszcz. Basia z Ewą rozmawiały o tym, jaką rolę odgrywa nastawienie psychiczne w subiektywnym odczuwaniu skutków PMS. Wczoraj rano przez dwie godziny wymieniały uwagi o „Tańcu z gwiazdami”, zaś wieczorem sprowokowane przez jedną z pacjentek robiły ranking najlepszych balsamów do ciała. – Błagam, przestańcie! – poprosiłem. – Boże, kiedy ten Michał wraca? Muszę mieć z kim porozmawiać o silnikach i sezonie na łowienie dorszy, bo mi niedługo jajniki wyrosną! – Spokojnie, jeszcze tylko kilka dni – rzuciła Basia. – Poza tym ty nie umiesz łowić, pamiętasz? Znów musiała mi wypomnieć! Zagapiłem się w okno. Beznadzieja! Z ulgą powitałem wchodzącą pacjentkę. – Widzi pan, mam straszny kłopot – wyjaśniła, czerwieniąc się. – Cierpię na dotkliwe zaparcia, szczególnie, jak się zestresuję. Problem w tym, że mam od dziecka fobię, nie toleruję żadnych tabletek ani zastrzyków, bo gdy byłam mała, to bardzo często leżałam w szpitalu i sanatorium. Może Pan ma coś takiego, co jest zupełnie bez smaku i zapachu, ale żeby miało bardzo silne działanie? Bo ja mam egzamin niedługo i jak mnie brzuch rozboli… Przyjrzałem się jej uważnie. Młoda dziewczyna, nawet ładna. Palce wczepiła w blat jak szpony i nerwowo zagryzała usta. Odwróciłem się, udając, że czegoś szukam na półce i zagadnąłem: – A jaki to egzamin? – No… na prawo jazdy… Byłem już pewien. Zanim weszła do apteki, widziałem, jak wjeżdża na parking zieloną mazdą. Odwróciłem się do niej. – Dziewczyno, a nie lepiej po prostu z nim porozmawiać? – Ja… Z kim? Pan myśli, że ja to dla kogoś? – Jestem pewien, że ktoś zdenerwował cię na tyle, że masz ochotę zafundować mu dzień w toalecie. I mam nadzieję, że to twoja pierwsza próba, bo chyba nie zdajesz sobie sprawy z możliwych konsekwencji. Podając komuś silny środek przeczyszczający, możesz wywołać u niego zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej. Jeśli człowiek ten cierpi na nadciśnienie bądź ma kłopoty z układem moczowym, taki eksperyment mógłby go posłać do szpitala i narazić na utratę zdrowia. A tobie narobić o wiele większych problemów niż masz z nim teraz. Radzę więc po prostu z nim pogadać i załatwić rzecz po ludzku. – Ale ja wcale… – próbowała zaprotestować, ale nie dałem jej dojść do słowa. – Posłuchaj. Nie oceniam cię. Są ludzie, którym sam chętnie zaordynowałbym wiaderko psychotropów i kazał popić spirytusem, żeby świat był piękniejszy. Nie robię tego, bo za bardzo cenię faceta, którego widuję co rano w lustrze. Nie wiem, czy to twój chłopak, nauczyciel czy szef, ale wiem, że w kontakcie z trutniami nasze jedyne zadanie to pozostanie sobą. Rozumiesz? Sprawiała wrażenie kogoś, kto rozumie. Inaczej nie trudziłbym się z tą całą przemową. – Rozumiem – odparła w końcu. – Nie doniesie pan na mnie? – Nic się nikomu nie stało i nie stanie, prawda? Poza tym pracuję w aptece, a nie w wywiadzie. Jestem pewien, że ktoś, kto potrafił wymyślić tak sprytną historyjkę, będzie też umiał po ludzku załatwić swoje sprawy. Zmykaj mała! Uśmiechnęła się do mnie i wyszła. – Jureczku, chcesz podwyżkę? – zapytała słodko Ewa i ucałowała mnie w policzek. Nie ma to jak całus od szefowej! Po raz kolejny miałem wrażenie, że stanowimy wyjątkowy zespół, który rozumie swoje intencje bez słów i ufa sobie. Zapewne wielu farmaceutów ma to samo wrażenie odnośnie swoich aptek, bo to rodzaj pracy, który wyjątkowo integruje. Czułem się jak bohater, który zapobiegł nieszczęściu. Nie na długo. Zaraz po czternastej do apteki wpadła matka z małą dziewczynką na rękach. Znałem je z widzenia, mieszkały naprzeciwko. Dziecko miało nie więcej niż dwa lata, ranę na czole i silne płuca. Skaleczenie wyglądało kiepsko. Dziewczynka otrzymała tak silne uderzenie, że nabrzmiała od gromadzącej się krwi skóra pękła. 54 Farmacja i ja Marzec 2009
PO GODZINACH powieść – Będę tamował krew, a koleżanka zadzwoni po karetkę, dobrze? – zapytałem kobietę, biorąc od niej dziecko. – Nie wygląda na poważne zranienie, ale mała potrzebuje kilku szwów. Jak ma na imię? – Patrycja – wyjąkała matka, łkając. – Miałyśmy jechać na zakupy i Pati pobiegła pierwsza do samochodu. Uderzyła się w głowę. Upadła na próg, rozumie pan?! Boże, nie powinnam nigdy puszczać jej przodem! Ewa trzymała małą na rękach, a ja przemywałem ranę. – Oczywiście, że pani powinna – uspokajała kobietę. – Nie można zabraniać dziecku biegać, bo i tak nie damy rady go uchronić przed każdym zagrożeniem. Musi pani coś wiedzieć, zanim przyjedzie karetka. Lekarz Pamiętałem tę pacjentkę. Tłumaczyłem, że ten, kto wymyśli środek na odchudzanie niewymagający od pacjenta żadnych wyrzeczeń, z pewnością dostanie nagrodę Nobla, nie musząc nawet oczekiwać całego ćwierćwiecza. Do dziś niestety nie wynaleziono żadnego cudownego preparatu, który pozwoli ludziom chudnąć bez zmiany diety i przekonania się do ćwiczeń. na pewno zapyta, czy Patrycji nikt nie uderzył. Proszę się nie obawiać, nikt pani bezpodstawnie nie oskarży. Lekarze muszą zadawać takie pytania, rozumie pani? Nie rozumiała. Wybuchnęła jeszcze głośniejszym płaczem, co doprowadziło dziecko do histerii. Kiedy obydwie zabrała karetka, miałem nadzieję znaleźć choć piętnaście minut dla siebie i w spokoju zjeść obiad. Nie udało się. Czekała mnie długa rozmowa z pacjentką, która nie była zadowolona z kupionych tabletek wspomagających odchudzanie. – Powiedział pan, że to pomoże. A ja w dwa miesiące przytyłam ponad pięć kilo! Słyszy mnie pan? Pan pewnie myśli, że to nic, ale ja się teraz nawet wstydzę na miasto wyjść. Czy pan mi odda pieniądze za te wszystkie ubrania, które teraz muszę powyrzucać, bo są za małe? W myślach przywołałem obraz Oli siedzącej na dywanie w moim mieszkaniu. Musiałem zmobilizować wszystkie siły, żeby odpowiedzieć uprzejmie. Pamiętałem tę pacjentkę. Odbyłem z nią długą rozmowę, tłumacząc, że ten, kto wymyśli środek na odchudzanie niewymagający od pacjenta żadnych wyrzeczeń, z pewnością dostanie nagrodę Nobla, nie musząc nawet oczekiwać całego ćwierćwiecza. Do dziś niestety nie wynaleziono żadnego cudownego preparatu, który pozwoli ludziom chudnąć bez zmiany diety i przekonania się do ćwiczeń. Podczas jej pierwszej wizyty wyjaśniałem cierpliwie, które produkty są dla niej nieodpowiednie i jak wiele zyska, jeśli zacznie chodzić na basen albo choćby gimnastykować się w domu. Nawet przez piętnaście minut dziennie. – Czy zmieniła pani dietę, jak zalecałem? – zapytałem ze swoim najuprzejmiejszym z uśmiechów. – A co pan jest, dietetyk z zawodu, żeby mi radzić? Pan jest aptekarz, więc do pana przychodzę, gdy chcę czegoś na odchudzanie, tak? Boże, nie pozwól mi na nią krzyknąć. Kiedy zaczynałem karierę farmaceuty, wydawało mi się, że pewnego dnia uodpornię się na ignorancję. Pacjent o farmacji niczego wiedzieć nie musi, od tego jestem ja. Powinien mieć jednak odrobinę rozsądku albo przynajmniej otwarte oczy i uszy. Spokojnie. Muszę ją zrozumieć. Muszę zrozumieć jej punkt widzenia, inaczej będę sobie wyrzucał swoje nieprofesjonalne zachowanie do końca tygodnia. – Ma pani absolutną rację, jestem tu od tego, by zgodnie ze swoją wiedzą polecić najodpowiedniejszy środek na zredukowanie tkanki tłuszczowej. I jak powiedziałem poprzednio – współczesna nauka takim środkiem jeszcze nie dysponuje. Kiedy to się zmieni, osobiście panią zawiadomię. – Pozwól, że ja się tym zajmę – usłyszałam z boku głos Ewy. – Jestem właścicielką apteki, w czym mogę pani pomóc? Ewa zaoferowała pacjentce kapsułki z wyciągiem z zielonej herbaty przyspieszające procesy metaboliczne za połowę ceny. Cierpliwie tłumaczyła ich działanie, przemycając jednocześnie te same informacje, którymi mnie się do pacjentki dotrzeć nie udało. Podziwiałem jej profesjonalizm. *** Po pracy pojechałem prosto do mieszkania Oli. Na skargę, żeby wygadać z siebie cały ten dzień i przekonać się, że w szerszej perspektywie nie miał on większego znaczenia. – Błagam, niech już dzisiaj nikt przy mnie nie płacze i nie krzyczy – biadoliłem. – W następnym życiu zostanę księgowym, obiecuję. Olu, czuję się jak przepełniony kosz na ludzkie kłopoty! – Pozbieram, co się wysypało. Opowiedz mi, proszę – napisała. – Nie, za chwilę. Najpierw powiedz mi, jak tobie minął dzień – odparłem. – Nie, najpierw sobie tak po prostu posiedzimy, dobrze? Dobrze. Zamknąłem oczy. (cdn.) Marzec 2009 Farmacja i ja 55
Page 1 and 2:
ISSN 1733-5256 MIESIĘCZNIK DLA FAR
Page 3 and 4: FARMACJA I JA MIESIĘCZNIK DLA FARM
Page 5 and 6: FAKTY Samoleczenie a zdrowie Zjawis
Page 7 and 8: Gripex HotActiv (paracetamol 650 mg
Page 9 and 10: Elektroniczna emancypacja Kobiety c
Page 11 and 12: JAK SIĘ PRZYGOTOWAĆ? Najważniejs
Page 13 and 14: MENEDŻER APTEKI zarządzanie zasob
Page 15 and 16: MENEDŻER APTEKI finanse w praktyce
Page 17 and 18: MENEDŻER APTEKI akademia farmaceut
Page 19 and 20: MENEDŻER APTEKI apteki świata LEK
Page 21 and 22: MENEDŻER APTEKI apteki świata W j
Page 23 and 24: MEDYCYNA gender medicine w błędni
Page 26: MEDYCYNA diagnostyka dr n. med. Grz
Page 30: Babka jajowata (Plantago ovata) MED
Page 34 and 35: MEDYCYNA znane rośliny, nieznane m
Page 36 and 37: LIFESTYLE rozmowa Nie ma Pani wielu
Page 38: łażę jak mucha w smole, bo braku
Page 41 and 42: LIFESTYLE psychologia wersji praca
Page 43 and 44: Fot. Małgorzata Mikołajczyk Wynik
Page 45 and 46: LIFESTYLE uroda Dr n. med. Carmen V
Page 47 and 48: LIFESTYLE uroda Jakie specjalistycz
Page 49 and 50: LIFESTYLE fitness i dieta Fot. Shut
Page 52 and 53: PO GODZINACH od alchemii do farmacj
Page 56 and 57: PO GODZINACH szkoła języka Englis
Page 58 and 59: PO GODZINACH humor Przychodzi baba
show all

Konkurs na Wenus

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?