EDEBİYAT-KÜLTÜR-SANAT

kaybolandefterler
/ zine
beş-altı tane attım ağzıma. Fazla yersem laf
ederler diye çekiniyorum.
İkizlerden Zekai “Necat abi doydun mu?
Alsana biraz daha,” dedi. Cemal ile Sezai
kıkırdadılar. Meryem abla ters bakınca ikisi
de sustu. Eğlenmek istiyor çocuklar, kırılıp
kırılmadığımı önemsemiyorlar. Alıştığımdan
olsa gerek sorun etmiyor, kınamıyorum
hiçbirini. Bardakları sıcak suyla ısıtırken düşünüyorum
bazen: ‘Acaba onların yerinde
olsaydım, ben de benimle dalga geçer miydim?’
diye. Belki de problem budur. Kendimi
matah bir şey sanıyorumdur. Ufakken
annem zar zor uzanıp “Güçlü kuvvetli
yavrum, küçük devim benim,” diye okşardı
saçımı. Bu yüzden midir bilmem, biraz irice
olmamın iyi bir şey olduğuna inandım yıllarca.
Şimdi bu kemiği nasıl törpüler insan,
kök saldığı topraktan fikri nasıl söküp atar.
Ne diyeyim kendime:
“Kabul et Necat, onların arasında olmayı
hak etmiyorsun. Şimdi alışırsan ilerde rahat
edersin. Hep yaşanan şeyler bunlar; çok
küçük ya da çok büyüksen, biraz değişiksen,
biraz eksiksen dışarıda kalırsın. E
normal Necat! İtiraz edilecek bir şey yok.
Bu dünyada durumu iyi olan öte tarafta
kötü olur, kötü olan da iyi; orta olan orada
da ortadır. Sıkma canını, kendine bir bak
hele. Sen yolda seni görsen ürkmez misin?
Bir çift laf etmeye kalksan akşama kadar
kulağında yankılanmaz mı sesin? Ulan gece
rüyanda kendini görsen sıçrayarak uyanırsın
be dümbük.”
Neyse. Kafası çalışıyor bizim Zekai’nin.
Aklında bin bir fıkra, bilmece var. Susmak
nedir bilmez, anlatır durur. Merak ettim;
niye okumadığını, buraya nasıl düştüğünü
sordum.
“Babam yüzündendir,” dedi. “Sezai’ye kızar
beni döverdi. ‘Her şeye cevap verme!’ der
yapıştırırdı kemeri. Bende de keçi inadı var
he, susmazdım. Ertesi gün bir daha, bir
daha…Sonunda Sezai’ye dedim, ben gidiyorum.
Bırakmadı beni. Borç harç geldik
İstanbul’a.”
“İyi yapmışsınız,” dedim. “Annen üzülmüştür.”
“Annem mi? Oho, o biz küçükken öldü.
Yaşasa üzülmez miydi...Yaşasa böyle olur
muyduk biz? Korur saklardı hatırlarım. Onu
da döverdi babam, kan kusardı her gece.
Ama öldü işte ne gelir elden. O ölünce ben
de herifin canına ot tıkadım iyi mi, kader
işte.”
Kalbim duracak sandım. Ben validemi on
sekizimde kaybettim. Yanı başımda anne
demeyiversinler; yelkenlerim suya iner,
gözlerim taşar, fena olurum. Gene iyi
tuttum kendimi; bacağımı çimdikledim, yanağımı
ısırdım, olur olmaz şeyler düşündüm ağlamamak
için. Ağlasam şamatayı gör sen. İki metre on beş
santim boyum var; yakıştıramazlar. Baktım Zekai’yi
düşünceli bir hal aldı, suyuna gittim biraz.
“E olan olmuş artık, kader. Hadi yok mu soracağın
bir şey bugün? Başka bilmece kalmadı mı yoksa?”
“Oho, olmaz mı abi!” deyip sordu bir tane.
“Abi düşün hele, arkandan biri kovalıyor, sen de
yolda kaçıyorsun tamam mı? Solun kapkara orman,
içinde aslan var; sağın uçurum. Hangi tarafa gidersin?”
Ne tarafa giderdim? Öyle birden sorulunca yutkunup
kızardım. Sanki doğru cevabı bilmem gerekiyormuş,
herkesten geri kalmışım gibi bir hummaya
tutuldum.
“Ormana giderim,” dedim. Ah nasıl pişman oldum
hemen sonra! Cevap uçurumdur diye içim içimi
yedi. Zekai kasılarak arkasına yaslandı. “Eyvah,”
dedim, “geliyor!”
“Abi iki ucu boklu değnek, ne diye düz gitmiyorsun?”
‘Düz mü? Düz demedi ki. Dedi de duymadım mı
yoksa? Kendim mi anlamam gerekiyordu? Düz gidebilirsin
deseydi, düz giderdim. Öyle ‘bu mu o mu?’
diye sorunca seçtim birini.’
Durmadı:
“Köprüden atla desem atlayacak mısın Necat abi?”
Kahkaha attılar. Şeker kutusunu yırtarken Meryem
abla bile gülümsedi. İçimden “Hay Necat!” dedim.
“Senden adam olmaz. Akıllanmazsın.”
Neyse zil çaldı da Fen İşleri’ne iki orta, iki sade Türk
kahvesi istendi. Servis sırası Sezai’de idi. Kalkarken
omzundan tutup oturttum.
“Ben giderim,” dedim.
Meryem abla kahveleri askılı tepsiye yerleştirdi.
“Bir tane çikolatalı lokum versene abla,” dedim.
Çöpçatan gülüşü atıp lokumu sade kahvelerden
birinin yanına yerleştirdi.
“Dökme e mi!” diye tembihledi.
Bahtıma, o gün şık giyinmiştim: El örgüsü, yeşil
balıkçı kazağı; gri, kumaş pantolon; ceket niyetine
de dar, mavi önlük. Koridoru arşınlayıp Fen İşleri’nin
önünde durdum. Kapı açıktı. Çalışanlar koyu bir
muhabbete dalmış söyleşiyor, melek uçlu kolyesi
gözümü alan Yasemin Hanım bilgisayarla ilgileniyordu.
Bir melekti o; değilse de bir gün olacaktı.
İçeri girmeden önce biraz soluklandım, sonra biraz
daha, biraz daha. Her defasında kapıya kadar geliyor,
içeri girecekken onu görüp taş kesiliyordum. Bu
sefer de sırtımı duvara yaslayıp ‘Nasıl olurdu?’ diye
hayal kurarak iç çektim. ‘Sadece bir kez dokunabilsem,
gözlerinde yaşadığımı görsem nasıl olurdu?’
Hemen sonra dönüp tekrar Yasemin Hanım’ı
izlemeye koyuldum. İmar Müdürü Kasım Bey’in
beni fark edeceğini, fark etse de dikkat kesileceğini
bilemezdim elbet.
“Necat Efendi!” dedi asabi ve hamhalat bir ses.
Kahveleri taşırmadan dönüverdim arkamı:
“Buyurun müdürüm!”
34
ARALIK 2015 - OCAK 2016
SINIR