EDEBİYAT-KÜLTÜR-SANAT

lastiği çıkarttı, krikoyla arabayı kaldırdı, bijon anahtarı,
cıvatalar derken tekerleği yerleştirdi; çevirdi,
sıktı, indirdi. Yasemin Hanım teşekkür edip arabaya
bindi, kornaya dokundu ve tekleyerek kalktı. Lastik
değiştirebildiğimi o uzaklaşırken hatırladım.
Eve gitmek için parkta keşfettiğim geniş patikalardan
birini kullanmaya karar verdim. Sebeplerini
tekrar etmeme gerek yok; ağaçların yanında iyi ve
normal hissediyordum kendimi. Gidene kadar üç
beş sigara tüttürdüm. Bir iki tane de evde içip dört
kişilik yatağa erkenden uzandım. Perşembe gecesinin
hikmetinden bahsettiğini hatırlıyorum annemin.
“Dua et oğlum,” derdi sık sık. “Dua et ki kimse sana
yük olmasın, kimse yoluna çıkmasın.”
Ben de hep dua ettim; annem ölene kadar, her Perşembe
gecesi bıkmadan. Dizlerimi kırarak oturamadığım
için yattığım yerden ellerimi tavana açtım ve
gözümde canlanan kuşkulu istikbalimi iyileştirmesi
için tek tanrıya yalvardım. İşte o günlerden sonra yitirdim
tek tanrı inancımı. Annemin ardından tanrım
olan birçok mübarekin kulu, çok tanrılı toplumun
da kölesi oldum; yönetildim, yöneltildim, itildim,
sağıldım, yaftalandım, kalaylandım ve en acısı, artık
insanlar arasında sevilmeyen bir masal olarak anlatılacaktım.
Duaya elbet sığınmak isterdim ama hülyalı düşünceler,
heyecanlı titreyişler ve derin iç çekişler yakamı
bırakmadı. Uykuya daldığımda günün ağarmasına
az kalmıştı. Birkaç saat sonra kalkıp tıraş oldum.
Berber çıraklığı günlerimden kalma bir ustura kullanma
becerim vardı. Elime de diğer şeylerden iyi
oturuyordu hani. Paçaları kısa gelen siyah bir pantolon,
yaka düğmesi iliklenmeyen beyaz bir gömlek
ve ucuz bir kravat takındım. Dışarı çıktığımda
dükkan camlarında yansımamı aradım; oradaydım,
benden bir tane daha vardı işte, Yasemin Hanım’ı
hak eden gerçek bir beyefendi, şık ve seçkindi.
Belediye’ye yaklaştıkça bir miskinlik ve uyku hali
çöktü üzerime; oluru var mıydı bu işin? Durduk yere
canım yanmaya başladı. Sevilmek adına düştüğüm
durum beni varlığımdan utandırdı. Birinin kalbine
böyle yalvar yakar girmek, merhamet ile geçecek bir
ömür, her gün şüphe ve istenmediğine dair berbat
bir ruh hali.
‘Ne biçimsiz bir hayat be Necat! Özlüyor ama kavuşmak
istemiyorsun.’
Öğle tatiline kadar servise çıkmadım. Ocaktakiler
kafayı kılık kıyafetime taktı, sorup durdular. Bir ara
Sezai ile baş başa kaldık.
“Hayırdır abi?” dedi.
“Anla işte Sezai! Gerekmese giyinecek değildim ya.”
“Orası öyle de, şaşırdık abi. Ondan uzattık.”
“Haklısınız Sezai, bir şey dediğim yok.”
Bir sessizlik, hatta derin bir ıssızlık çöktü çay ocağına.
Bir süre boş boş durup ellerimize baktık, tırnaklarımızı
kanırttık, geçmişimize sarktık. Sonra neden
bilmem, sorasım geldi:
“Siz nereliydiniz Sezai?”
Esneyerek cevapladı:
“Kamanlıyız abi.”
“Nerede ki Kaman?”
“Kırşehir’de.”
“Güzel mi oralar?”
“Değil abi.”
“Niye değil?”
“Annemi aldı orası abi, daha da vermez. Buralar
güzel ama.”
“Nesi güzel be Sezai?”
“Her şey var abi. Işıl ışıl, değişik...Sıkılmaz insan.”
“Ben çok sıkılıyorum.”
“Niye abi?”
“Annemi aldı burası Sezai, daha da vermez.”
Yemekten dönenlerle birlikte Meryem abla da ocağa
geldi. Bir karış suratla masanın başına oturdu,
bir bardak suyu üç yudumda içti. Nefeslendikten
sonra Sezai’ye depodan oralet tozu getirmesini
söyledi.
“Daha dün getirdim abla, aha orada duruyor.”
“O zaman git boşları topla Sezai!” dedi celallenip.
Sezai cevap vermeden ocaktan sıvıştı.
Bir şeyler döndüğü belliydi ve ben öğrenmek istemiyordum.
Çünkü biliyordum ne anlatacağını.
“Necat,” dedi abla.
“Abla kötüyse hiç anlatma, lüzum yok. Aklımda kalır,
çıkartamam. Benim için yaşamaya değer az bir şey
var, o da solup gitmesin ablam.”
“Necat!” diye sesini yükseltince kıramadım, dinlemeye
koyuldum.
“Ne oldu abla?” dedim.
Kıvırmadan:
“İstemiyormuş,” diye cevapladı.
“Ne demek istemiyormuş abla, ister demiştin.”
“Konuşurum demiştim Necat.”
“E konuştun değil mi abla?”
“Evet konuştum.”
“Ne dedi peki?”
“Olmazmış işte Necat.”
“Ne demek olmazmış abla, olur demiştin.”
“Ay olur dememiştim Necat konuşurum demiştim.”
“E olmadıysa konuştun da ne oldu abla! Niyeymiş
peki, niye istemiyormuş.”
“Gittim yemekte yanına oturdum, hoş beş sohbet
ettik. Orada çıtlattım mevzuyu. Bir bir anlattım.
Neler düşündüğünü, onun da yaşının geldiğini
falan. Ama Yasemin Aleviymiş Necat, söylemedin hiç
bana.”
“Alevi miymiş? Nereden bileyim abla ben, hem ne
olmuş Alevi ise?”
“Oğlum ne olmuşu mu var? Sen Sünnisin o Alevi,
olur mu hiç. Evlilik düşmez size!”
“Abla ben pek inanmam ama. Sünni mi sayılırım
gene de?”
“Ne biçim laf o Necat? Ne demek inanmam, duymayayım
bir daha!”
Oturduk öylece. Sonra sanki içime bir gölge düştü;
büyüdükçe kararttı her yanı. Yıllardır gidip geldiğim
bu ocak, bu bina, bu yer; ve bir de beni adamdan
saymamalarının derin hüznü aydınlık bir hatıra gibi
kaybolandefterler
/ zine
37