EDEBİYAT-KÜLTÜR-SANAT

kaybolandefterler
/ zine
“Gel gel!” diye tekrar etti Meryem abla.
Plastik sandalyeye oturup arkama yaslanmamla
çatırtı kopması bir oldu; sandalyenin
arka bacakları geriye doğru esneyip
kırıldı. Buzdolabına tutunup zor ayakta
kaldım. Az kalsın o da devrilecekti ya, bir iki
sallanıp sükunete kavuştu. Meryem abla
oralı olmayıp devam etmemi bekledi.
“Var bir şeyler abla. İçimde, midemi kaynatıyor,
soluğumu kesiyor. Düşününce
bayılacak gibi oluyorum.”
“Eyvah eyvah! Necat sen bal gibi aşık olmuşsun
kuzum.”
“Niye eyvah abla, güzel değil mi sevmek?
İnsan kaç kere aşık olur ki hayatında?”
“Neyse neyse boş ver, sen anlat bakayım
ne düşünüyorsun onun hakkında. Kendi
gözünden anlat ama. ‘Çok güzel’ diye geçiştirme.
Güzellik geçer gider. Geçmeyecek
neyi var bu kadının de bakalım.”
Bir miktar düşündüm ve her gün kendime
tekrarladığım kelimelerle anlattım onu:
“O bakışları görmelisin abla! İliştiği yerde
çiçekler açar, gözlerini yumsa ışıksız kalır
hepsi. Nefesi su ve güneştir; konuştukça
toprak sözlerinden beslenir. Saçları çirkinlikleri
örten siyah bir tüldür, seyyal ve
gizemli. Bir yüzü güler, son bulur beraberinde
hayata düşmanlığım. Diğeri somurtur
sebepsiz; peşi sıra yüreğim şişer, aklım
bulanır. Fazlasını beklemem, orada olması
yeter. Yılda on beş gün izni var. Çıkar da
gelmez diye uykularım kaçar. Sahibine
bağlılığında kusur etmeyecek bir köpek gibi
kapısında beklemeye razıyımdır. Döndüğünü
sabahtan anlarım onun. Uzaklardan
gelen tatlı bir esinti dolar ciğerime; huzur,
mutluluk, ümit kokar. Olmadığı günler
erbaindir bana, her gördüğümde yeniden
doğarım, tarihim onunla başlar. O bir gitse,
bir kaybolsa kainat amaçsız kalır, kıyamet
kopar. O neşelense, kahkaha atsa, şu ocağa
kıyasla cennet sekara benzer.”
Öylece bakakaldı. Gözlerinde bir ışıltı
yakaladım. Sureti hem sıkıntıyla bunalmış
hem de zevkle gevşemişti. Büzdüğü dudaklarından
yayılan kaygılı ifade memnuniyetin
şaşmaz çizgisi tarafından adeta infaz
edilmiş, Meryem abla aşka boyun eğmişti.
Bu boyun eğiş bükülme gerektirmeyen
haz dolu bir teslimiyet, onurla dalgalanan
beyaz bir bayraktı.
Bir süre kaçamak kaçamak bakıştık. Sonunda
kafasını toparlayıp “Konuşayım mı
Yasemin ile, ister misin?” dedi.
Telaşlandım. “Aman abla aman, ne konuşması.
Ne diyeceksin onun gibi hanımefendiye?
‘Bizim çaycı size vurulmuş, kahve
getirdiğinde sizi gözler, bir de güzel şeyler
söyledi hakkınızda duymayın gitsin’ mi? Hiç olur mu
onun gibisi ile benim gibisi. Bir kere ne diyeceğimi
bilemem yanında. Hem ben böyle sırık gibi, o ise
öyle narin, tertemiz bir ay çiçeği…Ama sen konuşursan
belki dinler kim bilir? Öyle ‘he’ deyince sevilir mi
insan, ne dersin abla?”
“Ben bir ağzını yoklarım. Varsa bir şey anlarım.
Nereden bileceksin, mukadderat bu, olur mu olur.
Belki onun da gönlü vardır.”
“Ah abla! Olur mu dersin? Konuş o zaman sen, ben
de hiç bilmem ki bu işleri.”
“Merak etme hallerim ben. Olacağı varsa olur, olmazsa
da üzülüp karalar bağlamak yok ama. Dünyanın
sonu değil!”
Ayaklanıp buzdolabına yöneldi. Artanlardan sakladığı
bir tabak sarmayı önüme koydu.
“Hadi afiyetle ye, senin için ayırmıştım. Başkaları
bakarken yiyemiyorsun görüyorum kuzum.”
Sarmaları silip süpürdüm. Her akşam yaptığım gibi
ocaktan beş dakika erken çıkıp otoparkta dolandım.
Palto cebimde taşıdığım usturayla, olur da Yasemin
Hanım’a verebilirim diye biraz yasemin budadım.
Eğip bükmeden cebe attım. Kötü bir insan sayılmam;
doğaya, sanata, okumaya karşı bir düşkünlüğüm
oldu hep. Gizlenmeme de gerek yoktu, nasılsa
umursamayacaklardı. Görmezden gelinen biri
olarak canlı sayılır mıydım, kararsızım. Zaman içinde
şunu da öğrenmiştim; fark edilmeden her yere girip
çıkabilecek sinsilikte bir cüce olsaydım insanlardan
daha fazla ilgi görürdüm. Güven duygusu durgunluk
demekti; onlar ise bir karabasan dehşetinden uyanmanın
huzuruna aç, oburlardı. İnsan kavrayamadığının
peşinden giderdi çünkü.Demem o ki benim
gibi kendini daha iyiye yontamayan biri hayatlarında
olsa da olurdu, olmasa da. Nasılsa zararsızdım;
kim, niye bana ihtiyaç duyardı? Kendi halinde deyip
geçiyorlardı ve haklıydılar. Bu durum işime gelmiyor
da sayılmazdı aslında.
Mucize beklentisi içinde olduğumu söyleyecek
değilim. Arabasına uzak bir başka arabanın kaportasına
dayanmış sigara içiyordum. Önce topukluların
sesini duydum, sonra suretini gördüm. Dalgın
ve hüzünlü izledim yürüyüşünü. Yanaşırken kilidi
açtı, kulpu tuttu, kapıyı açmadan kesik bir çığlık attı.
Bakışları ağlamaklı bir arayış içinde etrafı dolandı.
Yakalandım. Belki ihtiyaçtan belki cüssemdendir bilmiyorum,
ama gördü ya, bana yetti. Uzun adımlarla
yanına vardım.
“Necat Efendi tekerlek patlamış, gördün mü başıma
geleni!” dedi. Konuşamadım, yutkunamadım, nefes
alamadım. Ellerimi kavuşturup ovalamakla yetindim.
“Sen anlar mısın bu işten Necat Efendi?”
“Yok,” dedim. “Anlamam.”
Ah, içimden nasıl lanet ettim beni bu şekilde yaratana.
Bir hilkat garibesi, bir ucubeydim başka şey
değil.
“Tüh!” diye dertlendi ve otopark bekçisine doğru
seğirtti. Bir şeyler konuştular. Adamın ‘hallederiz’
türü mimiklerini seçebildim. Gelip bagajı açtı, yedek
36
ARALIK 2015 - OCAK 2016
SINIR