Oslak, Sentencoj - Kristana Misio en Esperanto

58
animo estas aŭ filo aŭ filino ĉu de la duko de tiu ĉi mondo, la diablo, kaj tiu lin
kapabligas laŭ demona maniero regi en la mondo – aŭ de la Reĝo de la universo,
se akceptinta Jesuon por Kristo, por sia Savanto. La savitoj faras, kiel atestas la
apostolo Petro, „reĝa sacerdotaro kaj sankta nacio” (1 Pet 2,9).
*
Markso pravis pli ol probable li kredis mem, sed certe multe pli ol pensis liaj
adeptoj, kiuj lian frazon: „La religio estas la opiumo de la popolo” ĉiam denove
distribuis el ilia malamikeco al la religio kaj eklezio. La religio efektive estas la
opiumo. Nur, oni demandu sin, kio en la opiumo povus esti malbona? Ĉu la
beleco, la filino de Dio, foje ne narkotas nin ĝis la larmoj, kiuj neniel larmoj de la
perdo estas? La homo, kiu soifas je justeco, ĉu li ne iĝas siamaniere narkotita, se
neatendite okazas al li justo? Ĉu la voko „heureka” de Arĥimedo ne signifas
feliĉan narkotiĝon pro la rekono de la vero? Kaj la amo mem, ĉu ĝi ne estas la
plej forta el ĉiuj narkotaĵoj, ĉu ni ĉiuj ne narkotiĝas per ĝi ĝis la rando de la esto?
La kristanoj estas la potencigitaj kaj pli konsekventaj epikuranoj. Nia celo estas:
la plej alta narkoteco en la eterno, nomata beateco de la savitoj.
Sed troviĝas ankaŭ alia klarigo. La religio estas la opio, ĉar ĝi nur ŝajne estas la
revelaciita kredo. Efektive ĝi estas homa produkto, imitanta la veran kredon,
kaŭzanta spiritan iluzion, tial la plej danĝera el ĉiuj opioj. Markso bedaŭrinde
pensis nek pri la unua nek pri la dua signifo de lia propra aserto ...
*
Inter la filozofo, vera filozofo, kaj (nur) profesoro pri filozofio estas la diferenco
kiel inter la estiĝanta patro kaj ginekologo. Dum la unua kapablas sian aferon
realigi, la dua scias klarigi, kiamaniere la unua faras ...
La mondo estas frida, eĉ se en ĝi foje estas neelteneble varmege ...
Ne ekzistas pli granda utopio ol argumenti per realismo kaj realeco ...
Ne ekzistas pli granda realismo ol konsideri, ke la utopioj emas fariĝi realo ...
*
*
*
*