Cercle Benelux d'Histoire de la Pharmacie - Kringgeschiedenis

1652 reeds een bestanddeel van de toenmalige tuinflora
gevormd hebben.
De reden, waarom velen in de 17de eeuw et toe
kwamen D. stramonium in hun tuinen te kweken,
was wel gelegen in de vreugde aan het verzamelen
van zeldzaamheden en curiositeiten, echt een teken
van de baroktijd.
In de 17de eeuw geraakte de doornappel ook buiten
de botanische tuinen algemeen bekend. Een
grotere verbreiding dan in Spanje had D. stramonium
vooral in Italië reeds in de tweede helft van
die eeuw bezeten.
Zo blijkt b.v. uit de opgaven van J. J. R o g e -
r i (G. Donzelli, Teatro farmaceutico, 1677, blz.
521) dat deze plant toen in de omgeving van Rome
geen bepaalde standplaats had, doch vaak langs
wegen en heggen (op kalkhopen) te vinden was.
Omstreeks die tijd moet de doornappel ook in het
zuiden van Frankrijk buiten de tuinen opgedoken
zijn. P. M a g n o 1 (Botanie. Monspel., 1676,
blz. 243) geeft op, dat D. stramonium in Languedoc
— omgeving Montpellier — « circa paludes » voorkomt.
In de 18de eeuw-schrijft J. E. G u e t t a r d
(Observât, sur les plantes, 11, 1747, blz. 460) omtrent
de vindplaats elders in Frankrijk : « Elle est
très commune sur les bords de la mer du bois Poitou,
dans les sables de la Franche ».
In Duitsland vermeldt G. A. H e 1 w i n g (Flora
quasimodogenita, 1712, blz. 47), dat D. stramonium
in het oostelijke deel van de Pruisische landrug
« ad sepes hortorum rusticorum » voorkomt en
enige jaren later zegt H. B. R u p p (Flora Jenens.
Ed. II, 1726, blz. 30) van de 'doornappel in
Midden-Duitsland : « Wachst überall wild bey Wittenberg
e.g. in der Fischerey, und um die Dörfer
cum xanthio ».
Over de groeiplaats van D. stramonium in Ierland
bericht ons C. Threlkeld (Synopsis stirp.
hibemicarum, 1726) : « Has been found Wild... which
owe their Original to the rubbish of Gardens » en
in Engeland beschrijft Ch. D e e r i n g (Catalog.
stirp. 1738, blz. 208) het resultaat van zijn ervaringen
met betrekking tot de vindplaats van de
doornappel — in het zuiden van Noordoost Engeland
— met de woorden : « I have observed it on
several Dunghills even at some considérable Distance
from the Down, but dare not affirm it to be
an indigenous Plant, there being several Gardens,
where in it is cultivated ».
Omtrent het oorspronkelijk voorkomen, dus het
vaderland van onze doornappel, komen ook in de
botanische werken van deze tijd nog vele misvattingen
voor.
Zo wordt door H. Fischer (Mittelalterliche
Pflanzenkunde, 1929, blz. 250) beweerd, dat D. stramonium
« vereinzelt aus Mittelasien » tot ons gekomen
is en in 1417 door de Zigeuners als « dolkruid »
werd medegebracht. K. W e i n noemt dit in elk geval
een verzinsel en volkomen uit de lucht gegrepen.
Volgens Dr H. M a r z e 1 1 (Geschichte und
Volkskunde der deutschen Heilpflanzen, 1938, blz.
— 7 —
227), moet als de « Heimat » van de doornappel wel
West-Azië worden aangezien en is de geschiedenis
omtrent invoering en verspreiding dei plant in Europa
(West-Europa) nog niet volleding opgehelderd.
Apotheker R. Schmidt-Wetter schrijft in
zijn a Taschenbuch der Pharmakognosie », Krefeld,
1950 : « Heimat : Südöstliches Russland bis nach
Asien », enz.
Daarentegen vindt men het volgende vermeld in
DrP. Fournier's «Le livre des Plantes médicinales
et vénéreuses de France ; Paris, 1948 :
Originaire du Mexique (Safford, 1921-1922 ; K. Wein,
1932) et non de l'Inde ou des bords de la Caspienne,
comme on l'a cru longtemps, cette plante a été
introduite en Europe par l'Espagne vers 1577 ».
Tenslotte is Dr H. Leclerc het met deze
laatste, dus wel juiste gegevens niet eens, want hij
zegt in zijn