Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

1/ Lagun on bat banuen gazte nintzelarik,
J ean deitzen ginuena Monlong'tarretarik;
gurekilan apur bat egon zen bakarrik,
gazterik hegaldatu zen mundu huntarik.
2/ Lehenbiziko aldiz, o adiskidea,
kantuz ikusi zaitut; orroitzen zirea?
Xoragarri zitzautan zure entzutea,
ohoratzen zinuen euskal izaitea.
3/ Zurekilan beti zen uda berri goiza,
errexiñolarena baitzen zure boza;
adimendua ere zinuen zorrotza,
hoien denen artean urrezko bihotza.
4/ Ez duzu zuk munduan egin, zu baitarik,
lagunak maitatzeaz bertze deus kalterik;
ni ere ahulegi nintzeno segurik,
erabili ninduzun eskutik harturik.
5/ Gure plazetan kantuz zu lagun naiz izan,
sustatzen ninduzula seme baten gisan;
zu ene ospearen bila zinabiltzan,
eta zuretzat beti hoberena nintzan.
6/ Ni laguntzea gatik, o lagun prestua,
zonbat aldiz ez duzu luzatu eskua!
Nik ere zu zintudan lagun hautatua,
maiz zuri hurbil nuen ene jar Iekua.
127