Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

III ARRANTZA PETIK LOREAK
Beldur batek hartua nago ni ere, orain artean idatzi
ditudanak ikusita: ez ahal dutala Xalbador erakutsi gaztaina
kormutsa edo karloa bezala, dena xixtaz eta latzez betea.
Ez neukan bada horrelako gogorik. Gehiago dena, egia
ez da holakoa. Ez dago dena hortan Xalbador, hurbiltzekorik
ere.
Huna laburzki zein diren arrantza horien artean, arras
agerian eta iguzkiari dauden hiru lo re mota. Xalbadorren
loreak dira: bertso eder batekin gogoeta indartsu errateko
molde nasai eta betea, poesia, eta beharrean hirugarrenik
irriparra sortzen duen alaitasuna.
GOGOETALARI INDARTSUA
Xalbadorrek, begia kolpatu aurretikan ere, ez zeukan
nigar meleka, ez haur nigarra edo gaixo nigarra. Gizon
nigarra bai ordea! Gizon gogoetak, sakonak eta indarrez
beteak ditu agertzen beti. Gogoetalari da gizona, eta gogoetak
lanera derama. Lanerat eta askotan be re baitan, edo
gu baitan, zerbait aldatzera. Huna nola mintzo den gure
mendian, muga hortan pasatzale diru gose batzuek gosez
eta hotzez hiltzerat utzi dituzten gizon beltz batzuez:
Kolorez beltzak izana gatik heiek ere ama banak,
bertzek bezala sofriturikan, mundu huntarat emanak.
Sendimendua eder, horra lorea! Baina sendimendua
egun guzitakoa delarik ere, lore eder egiten du egun guzitako
hitza bera, bertsu eder eta ongi orraztatuan errana
delarik:
Ene denboran jauzika nabil ixtriputik ixtripura,
zonbait oinaze jasaitekoa etorri nintzan mundura.
18