Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Ez naiz orroitzen zertan pasatu ginuen denbora, dantzarier
beha edo. Orroitzen naizena da, ja etxolarat abian
ginen mementoan, hauteman ginituela lau edo bortz gizon
pertsuka ari ostatu hortako sukaldean. Lorentzo eta biak
leihoaren kanpotik jarri gintzaizkioten beha.
Lehen aldia zen nik pertsulariak entzuten nituela; bainan
etziren nik amensten nituen heietarik; ez beti ere, nik
nazkien kantuen egileen hainekoak. Harrapatua nintzan. Ez
nituen dudarik gabe pertsularitzat hartu ere. Bertzenaz etzen
pasatu zena pasatuko.
Tira ahala ari ziren, kasik aldiarik ezin hartuz, bainan
ahal bezala; eta nik pentsatu nuen ene baitan:
-Horiek bezanbat nik ere egin nezeakek!
Ixilduxe ziren batez, hor, kasik nihaurek nahi ez nuela,
bota nioten bat leihotik barnerat. Denak eni beha jarri ziren,
eta zakur batzu bezala oldartu zitzauzkitan. Etzitzaioten nonbait
ongi joan gazte mukuzu bat heien artean sartzea.
Zerbait gaizki egin izan banu bezala, ihes egin nuen
mendi alde, Lorentzo enekin neramala.
Hori izan zen ene lehen pertsua. Hamasei urte nituen.
Zer pertsu eman nuen ez naiz orroitzen; ez orroitu nahi ere
funtsean. Banaki norbaitek gogoan duela, zer nahi eman
nezoke ixiltzeagatik.
Guk, eskolatik goizik al de egina eta ardura ait'amen
bixtatik urrun bizi ardien estakuruan, gure gisako hiztegi
bat moldatua ginuen, hiztegi arrunta biziki; eta pentsatze,D
dut, pertsua bururatzea gatik, edozoin hitz mota baliatu
nuela, eta mihiak ez ditu errex uzten behin hartu plegu
txarrak.
Badu iturrixka hunek gero ere zonbait basur botarik, ur
garbi ixurtzen hasi artean.
Gainerat, pertsuka hasterat doan gazte batek, zer ez du
erranen poto eginen duen baino lehen? Alta, poto egitea
37