Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

1/ Mila bederatzi ehun eta hirur hogoi eta bortza,
aurten gertatu zaukun maIurrak erdiratu daut bihotza;
ene nahia bete dadien J aunad diot otoitza,
hortaz penetan dauden guziak pertsutan ditzagun goza.
2/ Aire tristean kantatuko dut tristea baitut suieta,
heriotzeak egin arazten dauku zonbait gogoeta.
Errexil gure lagun maitea mundu huntarik joan eta,
behin betikotz ixildu zauku gure errexiñoleta.
3/ Azken aldikotz kusi ginuen ü'agan Salbatoretan,
Eiaralarre herri maitean kantatu ginuen betan.
Ordukotz ere bertzelatua ageri zen koloretan,
bainan nork erran holako gaitzik bazagola haren baitan?
4/ Handikan laster jakin ginuen zaukan gaitzaren berria,
mundu guzia suntsitzen duen setio lotsagarria;
horra, denbora gutiz sofrituz hauts bihurturik jarria,
berrogoi eta zazpi urteko gorputz espantagarria.
5/ Etzen bakarrik gorputzez eder, ederra zuen arima,
lagun goxoa eta leiala, etzaiken asId estima.
Guzien kantuz xoratzea zen harek zuen atsegina.
Euskal-herriak noiz izanen du beste bat haren berdina?
6/ Goizetik arrats berdin ad zen beti kanta eta kant a,
besteak dudan baldin bazauden, zer hots emaile xarmanta!
Etzen osoki trebea bainan perfetik nehor ez baita,
sekulan ez du nehor sumindu ele gaixto bat erran-tao
143