Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Artzaintzak denak badauzka: zorio'1ak, bakea -kant atzen
ditu ederki hauk ere-, baina lehenik bizi nekea, negu
latz eta urte gogorrekin; horiek denek, eta beste pairamen
askok diote Xalbadorri erakutsi, ez dela beti loretsu bizia.
Dorpea dela bizia, zaila gauza bakoitzaren ongi bururatzea,
hori da Xalbadorrek ekartzen digun erakaspen
haundia: bertsoetan eta denetan. Huna beraz gizon bat,
asko jasana, beti, be re egun guzietan, ari zaikuna hobeki
egin beharrez, eta beti, egin guzietan, gose batekin bezala
gelditzen dena: «Ez! Lan hori, bertso hau, ez nian hola
hasi edo hola bururatu beharko!» ... Berak bertsotako dohainaz
dio n bezala:
Miatu behar laike ahal bezain barna,
lur hoberenak ere baitu be re lana.
Eta betÍ urrats edo biharamun hobe baten peskizan
lan eta lan be re bertso lanetan ari zaikun gizon hori, huna,
denen zorionerako, beti hobetuz do ala ardo xaharra
bezala. Hortakotz daukagu goresteko eta eskertzeko Xalbadorren
begi ta bihotz kezkatsua.
ADISKIDEAK
Adiskideak hemen behar ote ditut aipatu? Gisa guziz
toki haundia daukate hauk gure bertsolariaren bizitzan.
Lukas, Mixel Ilaragorri, Jean Monlong, Urepele-ko jaun
ertora, Errexil, Uztapide, Mattin, azken hauk bertsolaritzako
adiskideak, besteak beste ...
Daukat Xalbadorrek berak erran liezagukeela badaukala
beste adiskiderik ere, eta hori berak erran gabe badakigu.
Ez da euskalduna bere bihotz barreneko aberastasun
guzien salatari berez, baina eginak diren abestiek berek
nahikoa erakusten digute, bigarren senide bezala dauzkala
hein hortako kantari batek bere bertsotako lagunak eta
euskalzale asko heiekin.
14