ashundo de la Baskerviloj

por esti doga. Ĝi eble estas – jes, al kukolo, ĝi ja estas
spanielo kurbharara.
Li jam stariĝis kaj dumparole trapasis la ĉambron. Nun
li haltis en la fenestra alkovo. En lia voĉo aŭdiĝis tia
konvinkita sonoro, ke mi ekrigardis lin surprizite.
– Kara homo, kiel eblas, ke vi tiom certu pri tio?
– Pro la tre simpla kialo, ke mi vidas tiun hundon mem
ĉe nia sojlo, kaj jen aŭdiĝas la sonoro de ĝia mastro.
Ne foriru, mi vin petas, Vatsono. Li estas via profesia
frato, kaj via ĉeesto eble helpos min. Nun estas drameca
sortmomento, Vatsono, kiam vi aŭdas sur la ŝtuparo
paŝojn, kiuj marŝas en vian vivon, kaj vi ne scias, ĉu tio
signifas bonon aŭ mison. Kion petos doktoro Mortimero,
scienculo, de Ŝerloko Holmso, fakulo pri krimoj? Envenu!
La aspekto de nia vizitanto estis por mi surpriza, ĉar mi
atendis tipan kamparan kuraciston. Li estis tre altstatura
maldikulo, kun longa nazo beksimila, kiu elstariĝis inter du
akravidaj grizaj okuloj, tre proksimaj unu al la alia kaj hele
briletantaj malantaŭ orkadraj okulvitroj. Li estis vestita
laŭ profesia sed iom malzorga maniero, ĉar lia redingoto
estis malpureta kaj lia pantalono ĉifita. Kvankam li estis
juna, lia longa dorso estis jam kurbiĝinta, kaj li marŝis
kun antaŭenŝovo de la kapo kaj ĝenerala mieno gape
bonvolema. Envene liaj okuloj trafis la bastonon en la
mano de Holmso, kaj li alkuris ĝin kun krio de ĝojo.
– Mi estas tre kontenta, – li diris. – Mi ne certis, ĉu