ashundo de la Baskerviloj

dolikocefalan aŭ tiom emfazitan superorbitan evoluon.
Ĉu vi ne kontraŭas, ke mi tuŝu per mia fingro vian
parietan kavaĵon? Gipsaĵo de via kranio, sinjoro, ĝis la
originalo haveblos, estus ornamaĵo en ajna antropologia
muzeo. Mi ne volas ofendi, sed konfesinde mi avidas vian
kranion.
Ŝerloko Holmso gestis sidige al nia stranga vizitanto.
– Ke vi estas entuziasmulo pri via pensdirekto mi
konstatas, sinjoro, kiel ankaŭ mi pri la mia, – li diris. –
Mi observas pro via montrofingro, ke vi mem volvas viajn
cigaredojn. Ne hezitu fajrigi.
La viro elprenis paperon kaj tabakon kaj volvis la duan
per la unua laŭ surpriza lerteco. Li havis longajn tremetajn
fingrojn tiel viglajn kaj senripozajn kiel insektaj antenoj.
Holmso silentis, sed liaj etaj rapidmovaj ekrigardoj
indikis al mi lian intereson pri nia stranga kunulo.
– Mi supozas, sinjoro, – li diris finfine, – ke ne nur kun
la celo esplori mian kranion vi honorigis min per vizito
pasint-vespere kaj denove hodiaŭ?
– Ne, sinjoro, ne; kvankam ĝojigas min la ebleco fari
ankaŭ tion. Mi venis al vi, sinjoro Holmso, ĉar mi rekonas,
ke mi mem estas homo nepraktika, kaj ĉar mi subite
frontas plej seriozan kaj eksterordinaran problemon. Ĉar
mi konstatas, ke vi estas la dua eksperto en Eŭropo…
– Ĉu vere, sinjoro! Ĉu mi rajtas demandi, kies honoro
estas troviĝi sur la unua loko? – demandis Holmso iom