ashundo de la Baskerviloj

homo, ke mi tre multe ŝuldas al vi.
Li neniam antaŭe diris simile, kaj necesas konfesi, ke
liaj vortoj profunde plezurigis min, ĉar min ofte pikis lia
indiferento pri mia admirado kaj miaj provoj por publikigi
liajn metodojn. Mi ankaŭ fieris pensante, ke mi sufiĉe
mastras lian sistemon por utiligi ĝin laŭ maniero, kiu
gajnis lian aprobon. Li nun prenis la bastonon el miaj
manoj kaj esploris ĝin dum kelkaj minutoj per senvitraj
okuloj. Poste, kun mieno interesata, li demetis sian
cigaredon kaj, portinte la bastonon al la fenestro, li
traesploris ĝin denove per konveksa lupeo.
– Interese, kvankam elemente, – li diris, reirante al
sia ŝatata angulo de la kanapo. – Certe troviĝas unu-du
indikoj sur la bastono. Ĝi donas al ni fundamenton por
pluraj induktoj.
– Ĉu mi ion neglektis? – mi demandis, iom
memgravige. – Mi esperas, ke nenion atentindan mi
pretervidis, ĉu?
– Mi timas, kara mia Vatsono, ke plimultaj viaj konkludoj
estis eraraj. Kiam mi diris, ke vi stimulas min, mi intencis
diri, se paroli malkaŝe, ke per rimarkado de viaj eraroj mi
estis de tempo al tempo gvidata al la vero. Tio ne signifas,
ke en tiu ĉi kazo vi tute malpravis. La homo certe estas
kampara kuracisto. Kaj li multe marŝas.
– Sekve mi pravis.
– Tiomgrade.