ashundo de la Baskerviloj

– Ĉu mi pravas?
– Nepre, sed kiel?..
Li ridis pro mia konfuzita mieno.
– En vi estas agrabla freŝeco, Vatsono, kiu igas plezura
la ekzercadon de tiaj kapabletoj de mi posedataj por vin
konsterni. Sinjoro eliras en tago pluvetema kaj koteca.
Vespere li revenas senmakula kun la katizo ankoraŭ sur
siaj ĉapelo kaj botoj. Sekve dum la tuta tago li estis
senmova. Li ne estas homo kun intimaj amikoj. Kie do li
estis? Ĉu ne estas evidente?
– Nu, tio fakte estas iom evidenta.
– La mondo plenas je evidentaĵoj, kiujn neniu ial ajn
observas. Kie laŭ via opinio mi estis.
– Ankaŭ senmova.
– Male, mi estis en Devono.
– Spirite, ĉu?
– Ĝuste. Mia korpo restis en tiu ĉi fotelo; kaj, mi
rimarkas kun bedaŭro, ĝi konsumis dum mia foresto du
tasegojn da kafo kaj nekredeblan kvanton da tabako. Post
via foriro mi mendis de Stanfordo la geografian mapon de
tiu regiono de la erikejo, kaj mia spirito ŝvebis super ĝi la
tutan tagon. Senfanfarone, mi povus orientiĝi en tiu loko.
– Mapo grandskala, supozeble?
– Tre grandskala. – Li malvolvis sekcion kaj tenis
ĝin sur la genuo. – Jen vi vidas tiun distrikton, kiu nin
koncernas. Tio estas Baskervila Halo en la mezo.