ashundo de la Baskerviloj

pri la afero.
– Kiom longe vi bezonos por decidiĝi?
– Dudek kvar horojn. Je la deka horo morgaŭ, doktoro
Mortimero, mi estos al vi tre danka se vi vizitos min ĉi tie,
kaj helpos min rilate miajn planojn por la estonteco, se
akompanos vin kavaliro Henriko Baskervilo.
– Tion mi faros, sinjoro Holmso.
Li skribaĉis la rendevuon sur la manumo de sia ĉemizo
kaj forrapidis laŭ sia stranga, gvata, distrita maniero.
Holmso haltigis lin ĉe la supro de la ŝtuparo.
– Nur unu plia demando, doktoro Mortimero. Vi diris,
ke antaŭ la morto de kavaliro Karlo Baskervilo pluraj
personoj vidis tiun aperaĵon sur la erikejo, ĉu?
– Vidis ĝin tri personoj.
– Ĉu iu vidis ĝin poste?
– Mi aŭdis pri neniu.
– Dankon. Ĝis revido.
Holmso reiris al sia sidloko kun la kvieta mieno de
interna kontento, kiu signifis, ke antaŭ li estas tasko
simpatia.
– Ĉu vi foriras, Vatsono?
– Krom se mi povos helpi vin.
– Ne, karulo, en aktiva horo mi turnas min al vi por
helpo. Sed tio ĉi estas bonega, vere unika laŭ certaj
vidpunktoj. Kiam vi pasos preter Bradleo, ĉu vi bonvolos
peti, ke li alsendu funton da plej forta tabako? Dankon.