ashundo de la Baskerviloj

elkuris el la domo, kriante al siaj ĉevalzorgistoj, ke ili selu
lian ĉevalinon kaj elstaligu la hundaron kaj, doninte al la
hundoj mantukon de la virgulino, li envicigis ilin kaj tiel
ekgalopis tra la erikejo en la lunlumo.
Nu, dum kelka tempo la festintoj staris gapante, ne
povante kompreni ĉion, kio efektiviĝis tiel haste. Sed
baldaŭ iliaj konfuzitaj mensoj konstatis la naturon de la
faro probable plenumota sur la erikejo. Ĉio nun estis
tumulta: iuj postulis siajn pistolojn, iuj siajn ĉevalojn, kaj iuj
alian botelon da vino. Sed finfine iom da sagaco revenis al
iliaj konfuzitaj mensoj, kaj ĉiuj, dektriopo da ili, surseliĝis
kaj ekiris persekute. La luno klarbrilis super ili, kaj ili rajdis
rapide en vico, laŭirante tiun vojon, kiun devis elekti la
junulino por atingi sian hejmon.
Ili vojaĝis unu-du mejlojn, kiam ili pasis sur la erikejo
unu el la noktaj paŝtistoj, kaj ili kridemandis lin, ĉu li
vidis la ĉason. Kaj tiu homo laŭ la rakonto, estis tiel
timfreneza, ke li apenaŭ kapablis paroli, sed finfine li diris,
ke li efektive vidis la malfeliĉan junulinon, kies spuron
postkuris la ĉashundoj. “Sed pli ol tion mi vidis, – li diris,
– ĉar Hugo Baskervilo pasis min sur sia nigra ĉevalino,
kaj kuradis muta malantaŭ li tia hundo infera, kian Dio
malpermesu iam sekvi post miaj kalkanoj.”
Do la ebriaj bienuloj malbenis la paŝtiston kaj rajdis
plu. Sed baldaŭ iliaj haŭtoj ekfrostis, ĉar aŭdiĝis sono
de galopado trans la erikejon, kaj la nigra ĉevalino,