ashundo de la Baskerviloj

okulojn kaj sangantajn makzelojn, la triopo time kriĉegis
kaj rajdis sinsave, daŭre kriĉante, trans la erikejon. Unu el
ili, laŭdire, mortis tiunokte mem pro la vidaĵo, kaj la ceteraj
du estis nur homoj rompitaj dum la cetera vivo.
Tia estas la rakonto, filoj miaj, pri la alveno de la hundo,
kiu laŭfame turmentis tiel draste la familion ekde tiam. Mi
priskribis ĝin nur ĉar malpli teruras tio, kio estas konata
klare, ol tio pri kio oni nur aludas kaj supozas.
Ankaŭ ne estas kontraŭdireble, ke multajn el nia
familio trafis malfeliĉaj mortoj, kiuj estis subitaj, sangaj kaj
misteraj. Tamen ni ŝirmu nin per la senfina boneco de la
Providenco, kiu ne punos eterne la senkulpulojn post la
tria aŭ kvara generacio, kiel avertas la Sankta Skribo. Al
tiu Providenco, filoj miaj, mi jene rekomendas vin, kaj mi
konsilas al vi pro singardemo, ne transiri la erikejon dum
tiuj mallumaj horoj, kiam la misaj potencoj frenezas.
(Tio ĉi de Hugo Baskervilo al la filoj Roĝero kaj Johano,
kun instrukcio, ke ili diru nenion pri ĝi al sia fratino
Elizabeta.)»
Kiam doktoro Mortimero finlegis tiun unikan rakonton
li puŝis surfrunten siajn okulvitrojn kaj rigardadis al
sinjoro Ŝerloko Holmso. Tiu lasta oscedis kaj ĵetis sian
cigaredstumpon en la fajron.
– Nu? – li diris.
– Ĉu vi trovas tion interesa?
– Al kolektanto de fabeloj.