ashundo de la Baskerviloj

kaj difektita per la lignoŝuoj de scivolemaj kampuloj. Ho,
doktoro Mortimero, doktoro Mortimero, bedaŭrinde vi ne
alvokis min! Vi vere tre kulpas.
– Mi ne povis voki vin, sinjoro Holmso, sen informi
pri tiuj ĉi faktoj la mondon, kaj mi jam sciigis al vi miajn
motivojn por ne volonte fari tion. Cetere, krome…
– Kial vi hezitas?
– Troviĝas regno, en kiu la plej klarvida kaj plej sperta
el detektivoj ne povas helpi.
– Vi volas diri, ke la afero estas supernatura, ĉu?
– Mi ne pozitive diris tion.
– Ne, sed evidente vi opinias tiel.
– Post la tragedio, sinjoro Holmso, venis al miaj oreloj
pluraj okazaĵoj, kiuj estas malfacile akordigeblaj kun la
senŝancela ordo de la naturo.
– Ekzemple?
– Mi konstatis, ke antaŭ tiu terura evento, pluraj
homoj vidis sur la erikejo kreaĵon, kiu akordiĝas kun tiu
Baskervila demono, kaj kiu neniel povis esti besto konata
al la scienco. Ĉiuj konsentis, ke temis pri grandega kreaĵo,
lumanta, hida kaj spektreca. Mi pridemandis tiujn homojn,
el kiuj unu estas senfantazia kampulo, unu estas forĝisto,
kaj unu estas erikeja farmanto, kiuj ĉiuj rakontas same
pri tiu terura aperaĵo, precize akordiĝanta kun la infera
ĉashundo de la legendo. Mi certigas vin, ke en la regiono
regas timego, kaj tiu estas homo brava, kiu konsentas