AM DE JONG

den maeltyt om labbyen twist met hen soude soecken, hunne gesegden
verkeert uytleggent ende hun deerlycken scrick op het lyf jaegent;
ende dat sy hem dan soude vermaecken, hem toonent wat sy in
hunnen cnapsack hadden. Ende dat hy vóór alles vrientscap soude
toonen aen gesegde daeme ende het in goede trouwe so most voor
comen als stont sy in de reucke van syne jonst, omdat sy haer so
galant voor dese costelycke clucht geleent hadde.
„Comt, Myne Heeren", seyde de coninck, weder binnen tredent,
„wy willen aen taefel gaen . . . de jacht is lanc ende goet geweest."
Ende de barbier, de cardinael, een dicke busscop, de capiteyn van
de Scotsce lyfgarde ende een afgevaerdigde van het parlament, een
rechtsgeleerde, dewelcke by den coninck hoog in jonste stont,
volgden de beyde daemes naer de saele, daer men sich eerst de
caecken spoelde.
Ende daerop polsterden sy de vormen van hun ondercleet. Wat dat
is ? . . Dat is sich de maeg vol proppen, de natuerlycke chemie
beoeffenen, de scotelen besnoffelen, syne inwendige vliesen een
feest bereyden, syn graf graeven door syne kiesen als spaede te ge-bruycken,
spelen met het waepen van Cain, sausen begraeven . . .
maer meer wysgeerig gesproocken is het poep vervaerdigen met
syne tanden . . . Hebt gy het nu begrepen ? . . Hoe vele woorden
er noodig syn om u eenig begrip in te stampen ! . .
De coninck en faelde er geensins in syne gasten dit treffelycke aventmael
te doen binnen spelen. Hy stopte se eerst vol jonge erwtjens,
voederde se dan hutsepot van vleesc ende castanjers, loofde de
pruymen, gaf toelichtingen by de visscen, seggent tot den een :
„Waerom en eet gy niet?"
Tot een ander :
„Sullen wy op Mevrouwe drincken ?"
Ende tot allen :
„Myne heeren, laet ons dese soet-waeter-creeftkens opsmickelen ! . .
Sullen wy die flesc terecht stellen ? . . Hebt gy al kennis gemaeckt
met dese beulingen ? . . Ende met dese lamprey ... hè ... en segt
dese u niets ? . . Siethier, by gants pocken, de leckerste barbeel uyt
de Loire ! Comt, rygt my dese pastey aen den vorck ! . . Dit is wilt
van myne jacht ende wie er niet en van gedient wilt syn, doet my
een swaer affront aen !"
Dan weder :
„Drinckt lustig ! . . . de coninck en heeft er geen weet van ! . .
Lacht dese confituerkens eens toe: Mevrouwe heeft se self bereyt ! . .
Plondert dese druyventrossels . . . sy syn uyt mynen wyngaert . . .
O, laeten wy dese mispels beorelogen ! . ."
— 144 —