Over de Democratie in Amerika - Vrije Universiteit Brussel

om een aantal problemen van algemene aard aan te pakken. De
rechten en de plichten van de deelstaten waren veel moeilijker
in kaart te brengen. Zodoende omschreef men nauwgezet de bevoegdheden
van de federale regering en werd besloten dat alles
wat niet onder deze omschrijving viel een zaak van de deelstaten
bleef. In regel berustten alle materies dus bij de deelstaten; de federale
bevoegdheden behelsden de uitzonderingen. Om eventuele
problemen met betrekking tot deze bevoegdheidsverdeling aan
te pakken, werd een federaal hooggerechtshof opgericht.
Bevoegdheden van de federale regering
De Unie houdt zich voornamelijk bezig met de internationale
betrekkingen en met een aantal algemene belangen van binnenlandse
aard, zoals de monetaire politiek, de posterijen en het verzekeren
van de communicatie tussen de verschillende gebiedsdelen.
De federale regering mag hiertoe belastingen heffen. In het
algemeen zijn de regeringen van de verschillende staten soeverein
in eigen kring. De federale regering kan echter tussenkomen wanneer
van deze soevereiniteit misbruik wordt gemaakt. Ondanks
het feit dat de Verenigde Staten een confederatie van republieken
vormen, kent de Unie op bepaalde vlakken méér centralisatie
dan veel Europese monarchieën. Zo bestaat er slechts één hooggerechtshof
en zijn de door de afgevaardigden gestemde belastingwetten
bindend voor alle burgers.
De federale wetgevende macht
Het federale wetgevende lichaam bestaat uit een Senaat en een
Kamer van Afgevaardigden. Ook in de wijze waarop deze vergaderingen
worden samengesteld, herkent men de gevolgen van de
hoger beschreven tendensen naar vereniging en zelfstandigheid.
De Senaat weerspiegelt het streven naar zelfstandigheid van de
staten; de Kamer het beginsel van de eengemaakte staat. Elke staat
vaardigt, geen rekening houdend met grootte of bevolking, twee
senatoren af en, in verhouding tot het inwonertal, een bepaald
aantal afgevaardigden. Zo kan het gebeuren dat in de Senaat een
minderheid van de natie de wil van de meerderheid blokkeert.
Men moet niettemin toegeven dat deze grondwettelijke bepalingen
nog niet voor problemen hebben gezorgd. Alle staten zijn
nog in volle ontwikkeling en zijn min of meer homogeen met betrekking
tot de gewoonten, de ideeën, de noden en behoeften, zodat
de verschillen in grootte nog niet tot sterk uiteenlopende belangen
hebben geleid. Men mag echter niet vergeten dat het niet
de bedoeling van de federale grondwet was, het bestaan van de
afzonderlijke staten onmogelijk te maken, maar hoogstens hun
macht te beknotten. Vanaf het moment dat men een reële macht
bij de staten liet, impliceerde dat bij voorbaat dat men ervan afzag,
hen te dwingen om zich te plooien naar de wil van de meerderheid.
De federale uitvoerende macht
De Amerikaanse grondwetgever stond voor een moeilijke taak.
Hij wenste een uitvoerende macht in het leven te roepen die een
instrument in handen van de meerderheid zou vormen, maar die
tevens over voldoende zelfstandigheid kon beschikken. Een voor
een periode van vier jaar verkozen ambtenaar, de president, werd
tot de enige representant van de uitvoerende macht van de Unie
gemaakt. Er werd geen raadgevend orgaan ingesteld dat toeziet
op de beleidsdaden van de president, uit vrees dat dat de daadkracht
en de verantwoordelijkheidszin van de regeerders zou
aantasten; de meeste republieken gaan immers gebukt onder het
gebrek aan zelfstandigheid van de uitvoerende macht. De Amerikanen
hebben getracht, de neiging van de wetgevende macht om
zich meester te maken van het regeerwerk, in te dijken. Zo heeft
de Senaat bijvoorbeeld wel de bevoegdheid om bepaalde presidentiële
beleidsdaden ongedaan te maken, maar kan de president
niet gedwongen worden, bepaalde maatregelen te nemen of de
uitvoerende macht te delen.
62 63