scenarioJunie

68
••• IN MY VISIER
Onbewaakte oomblikke
Dit was laatmiddag. Donker
skadu’s het in die ruie onderbos begin opdam en
plek-plek reeds teen stamme en takke uitgebeur
na waar flentertjies son nog aan boomtoppe bly
hang het.
Ek was moeg, dors en ’n bietjie moedeloos
want my dag het vroeg begin, maar ten spyte van
my beste pogings het dit gelyk asof ek weer eens
leëhand by my kamp sou aankom. Stap net een
laaste draai, sommer daar onder die riffie waar die
tamboties en sekelbos dig op die gelykte bondel,
het ek myself aangemoedig. ’n Mens weet nooit…
soms wys die bos juis sy geheime wanneer jy dit die
minste verwag.
Voor my het die tamboties gewink, hul herfskleure
rooi soos bloed in die laaste spatsels son.
Ek is suutjies en bitter stadig met die tweespoorpad
langs. Elke nou en dan het ek vasgesteek, gekyk
en geluister, dan weer gekyk. My oë het skadu vir
skadu ontleed, soekend na die groot, grys lywe wat
ek weet moeilik in die vaal lig sigbaar sou wees.
Die koedoes het my die hele dag lank al ontwyk en
met die swakker wordende lig het ek geweet dat
my kans om hulle op te spoor steeds skraler word.
Soek vir hul gelerige sokkies (die onderbene) en
beweging, het ek myself gemaan.
Rondom my het die veld stil geraak. Dis mos asof
die bos vir ’n rukkie asem ophou voordat die deur
finaal oopswaai sodat die nag met al sy geluide kan
inglip daar waar die dag sy lêplek loop maak het.
Voor my, iewers reg langs die pad het die geklap van
’n tak wat breek die stilte versteur. Vir ’n oomblik
het ek glad nie kon raai wat die oorsaak daarvan
was nie en toe tref dit my…koedoes! Dit kon net ’n
bul wees wat ’n tambotie- of sekelbostak gebreek
het om ’n peuseldingetjie by te kom.
Ek het op my hurke neergesak en my oë het
vinnig gesoek. Weer het ’n tak geklap en toe sien ek
die beweging. Skaars 100 treë voor my en minder
as tien treë regs van die pad het twee vaalgrys diere
beweeg. My verkyker het gewys dis twee koeie;
presies waar die bul was kon ek nie sien nie, want
die bos was te ruig. Agter sy bloed was ek nie, maar
>
Koos Barnard
die koeie s’n wel, want ek het kookvleis gesoek, nie
’n trofee of biltong nie. “Kyk maar of jy ’n droë koei
kan skiet,” het vriend Willem Basson gesê toe ek
drie dae tevore my bakkie op sy werf staanmaak.
Die verkyker het gewys daar is drie koeie en ’n
sterk verskalf, een wat beslis al gespeen was. Van
die bul kon ek later net ’n stukkie lyf en horingpunte
sien. Die koedoes was onbewus van my, totaal
geabsorbeer in die taak om delikaat die blare van
bosse te stroop. Ek het op my hurke gebly en
sowat 40 treë nader beweeg. Skielik het een koei
weggebreek van die bos waaraan sy gevreet het en
skuins oor die tweespoorpad na links gestap.
Ek het vinnig plat op my boude gaan sit en die
.375H&H wat ek reeds tevore oorgehaal het aan
my skouer gebring. Die tweede koei het die eerste
se voorbeeld gevolg en ek moes haar stop voor sy
die pad verlaat. Willem het die vorige dag gespot
dat ek dalk sy honde sou nodig hê om my bok te
gaan soek indien ek dit kwes. Daarom wou ek seker
maak van ’n eenskoot-doodskoot.
Net toe die koedoe die middelman oorsteek, het
ek sag maar duidelik hoorbaar na haar geroep, “Hey
koedoe.” Sy het vierspoor vasgesteek en my amper
dadelik in die pad sien sit, maar vir haar was dit te
laat. Toe die kruishaar laag op haar bors vassteek,
het ek die sneller gedruk.
Skaars 50 treë vanwaar sy die koeël ontvang het,
het ek by haar gaan kniel en toe daaraan gedink dat
’n onbewaakte oomblik die koedoe haar lewe gekos
het. Die groepie het toegelaat dat die sinlike genot
van etery, hul waaksaamheid verslap het. En op
plekke waar gevaar immer skuil, is dít fataal.
Die wet van die bos bepaal dat diegene wat
daar wil oorleef elke oomblik moet waak. Dieselfde
geld vir ons – in ons persoonlike lewens en veral
in ons omgang met ons medemens. Jy of iemand
anders verloor dalk nie jul lewens nie, maar wat
jy in onbewaakte oomblikke sê of doen, kan dalk
modderspore trap waar dit nie hoort nie. S
>>
Koos Barnard is ’n voltydse jagskrywer.
www.senwes.co.za • Junie 2012
Koo