1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

de benoeming van hoogleraren. Voor de Hebreeuwse en Oosterse talen was de keus
op "Rabbi" Duncan gevallen. Deze durfde de benoeming niet te weigeren en zodoende
moest hij afscheid nemen van zijn broeders in het land van de Donau. Het afscheid
viel hem zwaar, maar het was hem tot troost dat hij de kudde niet aan huurlingen
behoefde achter te laten. "...De getrouwe Heere, Die ons onder gelijke
omstandigheden het jaar daarvoor ook had bijgestaan, weerhield ons van
moedeloosheid. De Heere deed van tijd tot tijd toe tot de gemeente die zalig worden.
De zegen die op het zendingswerk rustte, was minder opvallend naar het getal van de
bekeerden gerekend, dan de liefde, harmonie en het wederzijds vertrouwen, welke
onder ons overheersten. Vreemdelingen, die ons vanaf vele plaatsen opzochten,
gevoelden zich naar hun eigen bevinding, alsof zij over de loop der eeuwen waren
gesprongen en plotseling in het midden van een apostolische gemeente waren binnen
gestapt. Mr. Saphir was met ons verenigd in het werk en bewees door zijn diepe
vroomheid, zijn zeldzame ootmoed en zijn grote geleerdheid een zeer bekwame helper
te zijn."
Duncan was het instrument in Gods handen om de kerk in Hongarije nieuw leven in te
blazen. De Joodse gemeente in de hoofdstad verspreidde haar licht tot over de grenzen
van het land. Veel protestantse kerken kwamen door het gerucht van de opleving tot
een nieuwe opbloei. Zij werden wakker gemaakt uit een jarenlange sluimering van
sleurgodsdienst. Het was een geestelijk réveil, gewerkt door de Geest der genade en
der gebeden. Al ging Duncan naar Schotland terug, toch bleef zijn hart verbonden aan
het Hongaarse volk. Hij leefde mee met het streven naar hun onafhankelijkheid. Het
juk van het roomse Oostenrijk drukte zwaar op de protestanten. Hoe verlangden zij
naar de tijd van de Reformatie terug. Toen de "Rabbi" in 1862 weer een bezoek aan
Hongarije bracht en op de Donau vanuit Wenen in de richting van Boedapest zeilde,
tuurde hij gespannen naar de oevers, totdat hij zag dat het schip de grens tussen beide
landen passeerde. Plotseling deed hij zijn hoed af en riep tussen de verbaasde
passagiers met een luide stem: "Viva!" "Leef!" Enkele hooggeplaatste Oostenrijkers,
die bij hem in de buurt stonden, keken hem boos aan. Hij had de Hongaarse kleuren,
het rood, wit, groen gezien en riep op deze wijze zijn tweede vaderland een hartelijk
welkom toe. "Viva!" "Leef!", een veelzeggende groet! Hoe was het zijn vurig
verlangen dat ook het Hongaarse volk mocht delen in een geestelijke herleving. Dat
Jood en heiden de knie zouden buigen voor de Zaligmaker van zondaren, "opdat Gods
huis vol worde".
Adolph Saphir werd geboren in 1831 te Boedapest
Na zijn bekering in 1843 vertrok hij met Rabbi John Duncan naar Schotland wegens
een benoeming tot professor in de Oosterse talen aan het New College, de hogeschool
van de pas gestichte Free Church. De jonge Adolph volgde hem, samen met twee
andere joodse bekeerlingen, Edersheim en Tomory, naar Edinburgh en verbleef zes
maanden in het huis van de professor. Hierna vertrok hij naar Berlijn naar het huis van
Schwartz, die inmiddels met Adolphs oudste zuster was getrouwd.
Hier doorliep hij het gymnasium en maakte hij kennis met Theodoor Meyer, die tot
aan het einde van zijn leven zijn beste vriend bleef. In Duitsland kwam hij niet alleen
in aanraking met het verderfelijke hegelianisme en pantheïsme, maar ook raakte hij
onder invloed van het onvaste subjectivisme van de discipelen van Schleiermacher.
Hoewel deze invloeden zijn gemoed overschaduwden en soms depressief maakten,
10