1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

1. ZIJN LEER IN HET ALGEMEEN
Hoofdstuk 2
JEZUS EN DE SCHRIFTEN
In de volgende bladzijden worden Mozes en de profeten „de Schrift" genoemd, en de
geschriften der evangelisten en apostelen in hoofdzaak beschouwd als de
geïnspireerde uitlegging van deze Schrift, en de 'geïnspireerde geschiedenis van haar
vervulling. Ternauwernood ging ik in op het bijzonder karakter van wat wij gewoon
zijn het Nieuwe Testament te noemen, zijn Goddelijke oorsprong, en de speciale
plaats, die het in de Gemeente inneemt. Het verschil tussen beide boeken bestaat mijn
inziens hierin, dat het éne het boek is van het Koninkrijk, de Godsregering, en het
andere het boek der Gemeente, de Kerk. Het Evangelie, het verbond der genade in
Christus, de weg ten leven, wordt in beide geopenbaard; beloofd in liet ééne, vervuld
in het andere. Maar terwijl in het éne de blik van de wetten en beloften zich allereerst
richt op de Godsregering, het Koninkrijk, is het andere de ontvouwing van de
verborgenheid der Gemeente, waarvoor en waaraan het gegeven is.
Het boek der Godsregering heeft betrekking op Israël, zowel wat zijn historie in het
verleden als zijn toekomstige heerlijkheid betreft. Evenwel, ondanks zijn Joods
karakter, is het universeel; omdat het fundament, waarop Israël rust, de raad Gods is,
die alle natiën omvat.
Vandaar het universele karakter van Genesis, en het universele karakter der
profetieën. En zo is ook het boek der Gemeente, ondanks zijn wereldomvattend
karakter, Joods; altijd verband houdende met Israël, en altijd vooruitziende op de voleinding
dezer bedeling - de tijden der Heidenen.
Voortdurend zinspeelt Jezus, in Zijn leer, op de geschriften van Mozes en de profeten.
En Hij doet dat in bijna elke periode van Zijn geschiedenis in de Schrift vermeld. Hij
spreekt van de schepping van de mens, van de instelling van het huwelijk, de dood
van Abel, de dagen van Noach, de verwoesting van Sodom, de geschiedenis van
Abraham, de verschijning van God in het brandend braambos, het manna in de
woestijn, het wonder van de koperen slang, de omzwervingen van David, de
heerlijkheid van Salomo, de dienst van Elia en Elisa, het teken van Jona, het
martelaarschap van Zacharia; gebeurtenissen, die de ganse loop der Joodse
geschiedenis omvatten. En wij komen niet slechts deze directe verwijzingen tegen. De
toespelingen op de Schrift zijn haast ontelbaar, en ieder aandachtig lezer van Christus'
gesprekken, die kennis heeft aan wat men noemt het Oude Testament, wordt
overtuigend getroffen door het feit, dat Jezus van kindsbeen af de Schriften geweten
heeft; en dat Zijn geest, Zijn herinnering, Zijn verbeelding, geheel Zijn innerlijk
wezen, vol was van de schatten van het geschreven Woord.
Neem Hem waar in Zijn verhouding tot het volk in 't algemeen, en tot hun oversten en
geestelijke leiders. In het keren en redetwisten met hen verwijst Christus altijd weer
naar de Schrift als de autoriteit, die niet kan weersproken worden, als het onfeilbare
richtsnoer, dat geen hoger appèl mogelijk maakt. Hij onderwijst naar de Schriften;
Zijn leer, Zijn werken, Zijn doel, Zijn leven, 't is alles: opdat de Schriften vervuld
worden. Als Hij de synagoge van Nazareth binnentreedt, en de ogen van allen op hem
geslagen zijn, en Hij de rol der profetieën van Jesaja genomen heeft, verkondigt Hij
hun in de woorden van de profeet ( Jes. 61.) het doel van Zijn komst als Verlosser van
zondaren, „Hoe leest gij?" „Wat is geschreven in de wet?" Ziedaar de veelvuldig
18