1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

geest en vorm, stof en stijl, is te allen tijde een zeer moeilijke en gevaarlijke zaak.
Door het lichaam te doden, verliest men de geest. De grens tussen de idee en het
woord is zeer moeilijk te bepalen. Maar inzonderheid is deze poging gevaarlijk op het
terrein der openbaring; om de eenvoudige reden, dat God Zichzelf niet in geest, maar
in vlees openbaart, niet in een abstractie, maar in belichaming. Zoals Luther schreef:
„Christus heeft niet van Zijn Geest, maar van Zijn woorden gezegd, dat zij geest en
leven zijn."
Dit is geen vergoddelijking van de letter, als letter; gescheiden van de inwonende
Geest, zal de letter altijd doden. Maar Gods woorden zijn geen louter letters, maar
geest en leven. Paulus' argument in de brief aan de Galaten: „niet de zaden, als van
velen, maar als van één," is niet naar de smaak van Japhet. Paulus, die zich
voorgenomen had, de ergernis en de dwaasheid des kruises niet te vrezen, is vaak ten
laste gelegd, dat hij verviel in Talmoedische beuzelingen, en dat door mensen, die niet
bedachten, dat zij daardoor de waarheid Gods krachteloos maakten.
Maar die God, zonder Wie zelfs geen mus ter aarde valt, en die Zijn wijsheid toont in
het geringste werk Zijner handen, heeft buiten twijfel gewaakt over elke uitdrukking
van Zijn Heilige Schrift; en het microscopisch onderzoek om de wonderen van zijn
Woord te onderzoeken, is het kenmerk niet van een beuzelachtigen, maar van een
grote geest.
Paulus voert bewijsgronden aan niet slechts uit hetgeen de Schrift zegt, maar ook uit
datgene, waarover zij zwijgt. De omstandigheid, dat zij zwijgt over Melchizédeks
ouders, is in zijn schatting vol betekenis; en zoo, evenals in de muziek, niet slechts de
noten, maar ook de rusttekens een plaats hebben in de gedachte en de schepping van
de componist, en bezield zijn door de adem, die het gehele kunstwerk doortrilt, geldt
dat evenzeer van de Schrift. Hetzij het gaat over diepe verborgenheden, zoals de val
der engelen, of over een betrekkelijke kleinigheid als de afkomst van de koning van
Salem, daar is geen sprake van toevalligheid, of van gebrek aan kennis bij de schrijver,
maar integendeel van harmonie en van wijsheid des Heilige Geestes, de ware
Auteur dezer getuigenissen. 19
Gewoonlijk brengt men tegen deze beschouwing het bezwaar in, dat ze onverenigbaar
is met het karakter van de schrijvers. Maar wat de vereniging dier feiten ook voor
moeilijkheden mogen opleveren, - èn de ingeving van de Heilige Geest èn de vrijheid
en het persoonlijk karakter van de schrijver, zijn beide even zeker als duidelijk.
De boeken van Mozes, de Psalmen van David, de spreuken van Salomo, de brieven
van Paulus, dragen alle hun zeer besliste eigenaardigheden. De profeten en apostelen
waren niet slechts schrijvers, maar openbaren in hun geschriften de invloed van hun
levensgeschiedenis, van hun karakter, hun aard en hun denkwijze. Het bewijst, hoe de
Geest 's mensen individualiteit niet vernietigt, en hoe zijn persoonlijk leven, ervaring
19 De titel, die in Ps. 82 : 6 aan vorsten gegeven is en slechts uit één enkel woord bestaat, wordt door
Christus aangehaald (Joh. 10 : 34, 35.) met de bijvoeging: „de Schrift kan niet gebroken worden" - en
dat wel met betrekking tot zo'n enkele uitdrukking. Het woord: „alles" in Ps. 8 : 7 neemt Paulus zó
uitermate nauwkeurig op, dat hij er in Hebr. 2 : 8 en in 1 Kor. 15 : 27 bijvoegt, dat daar niets
uitgezonderd wordt behalve Hij, die Hem alle dingen onderworpen heeft. Door het woordje „heden"
van Ps. 95 bewijst de apostel in Hebr. 4, dat er nog een rust overblijft voor het volk van God, en zij
daarom hun harten niet verharden moeten. Hoe strikt neemt Christus liet woord „Heere" (Matth. 22 :
44.) en Paulus het woord „nieuw" (Hebr. 8 : 13.) en ook het woord „verbond" (Gal. 3 : 15.) en het
woord „zaad" (vs 16.) vanwege het opmerkelijke enkelvoud. Merk ook op, hoe Ps. 110: 4 wordt ontleed
en machtige waarheden uit enkele uitdrukkingen worden afgeleid. De tijdsorde, waarin volgens de
Schrift gebeurtenissen plaats hebben, wordt vastgesteld, en belangrijke lessen daaruit afgeleid. (Rom. 4:
10 en Gal. 3: 17.) Ook als de Schrift zwijgt, krijgt dit betekenis en wordt het einde van alle tegenspraak.
Omdat in Ps. 32 : 1, 2 geen sprake is van goede werken, besluit Paulus, hoe de mens zalig is, wie God
de rechtvaardigheid toerekent zonder de werken. - Roos, Glaubenslehre, p. 34.
50