1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

vertroosting, zowel als Zijn wapen? Zijn steun zo wel als Zijn zwaard; Zijn innerlijke
zegezang, zo wel als Zijn uitgesproken strijdkreet? „Daar is geschreven!"
Zo beseffen wij, wat het geschreven Woord betekent in de geestenwereld, en wat het
was voor de ziel van onze gezegende Heiland.
Wij zien Hem op de laatste avond vóór Zijn sterven. Het is een allerplechtigst
ogenblik. Hij had Zijn „laatste woorden" tot Zijn discipelen gericht. Hij had met hen
het Pascha gegeten. Hij stond voor de ingang van Zijn lijden. Hij zag terug naar het
verleden, Hij aanschouwde in de geest de toekomst. Hij hief Zijn ogen op ten hemel
en bad tot de Vader. Denkt u in dat gebed van Jezus, in dat ontzaglijk ogenblik. En in
dat gebed is het op: nieuw van de Schriften, dat Hij spreekt. Van de zoon der
verderfenis heet het: „opdat de Schrift zou vervuld worden." Zo in gemeenschap met
de Vader gewaagt Hij van de Schrift, als het onfeilbaar Woord van de Almachtige. 6
En zoals Hij steeds over de Schrift sprak als Zijn eigen geschiedenis bevattende,
inzonderheid Zijn gehoorzaamheid tot de dood, en zoals hij in de hof van Gethsémané
vasthield aan de noodzakelijkheid van de vervulling der profetie, zo zien wij hoe Zijn
hart vol was tot op het kruis van diezelfde Schrift en Zijn mond daarvan getuigenis
gaf. En de enige blik, die ons gegund wordt op het mysterie Zijner benauwdheid en
angsten in de drie uren der duisternis, is verklankt in de kreet: „Mijn God, Mijn God,
waarom hebt Gij Mij verlaten?"
In deze woorden had de Heilige Geest de afschaduwing van de Plaatsbekleder
gegeven door David, het type van de lijdende Koning, de Beminde en Verlatene.
Thans was de 22e Psalm vervuld. De aanbiddelijke Heiland wist, dat Hij nu in Zijn
alleruiterst lijden de profetische ervaring en uitspraak• van David volkomen had
vervuld. Hij wist, en verlangde dat ook de Zijnen dit zouden weten, dat er tussen de
Schrift en Zijn eigen hart ook in het zwaarste lijden een diep en onverbreekbaar
contact bestond.
En daarom ook, voordat Hij Zijn: „Het is volbracht" 7 deed uitgaan overzag Hij alles,
wat van Hem geschreven was, en zeide Hij, opdat de Schrift vervuld mocht worden:
„Mij dorst." Die ene profetie moest nog vervuld: „Zij hebben Mij gal tot Mijn spijs
(gegeven; en in Mijn dorst hebben zij Mij edik te drinken gegeven." (Ps. 69 : 22.) En
als nog dit vervuld is, roept Jezus uit: „Het is volbracht." Zijn allerlaatste woord op het
kruis, de laatste klanken van Zijn lippen gehoord, bevatten het woord der Schrift: „In
Uw handen beveel Ik Mijn Geest." (Lukas 23 : 46.) 1)
6 Jezus, nadat Hij met Zijn discipelen de lofzang (Ps. 116 118.) gezongen had, haalt in Zijn gebed „het
Woord" aan als de waarheid. Ongetwijfeld ziet „het Woord" hier in de eerste plaats op de openbaring
Gods in en door Christus, en slechts indirect op de Schrift. Maar zo weinig als er twijfel kan bestaan
over het feit, dat, evenals David en alle ware geestelijke Israëlieten wisten, dat „het Woord Gods" een
veel ruimer betekenis had dan „Schrift" alleen, en toch erkenden en geloofden in die Schrift als het
Woord Gods, zo waren het evenzeer die Godsspraken, aan Zijn volk toevertrouwd, die de Heiland voor
de geest stonden. Het Begin (het Hoofd) Uws Woords is waarheid. (Ps. 119 : 160, Hebreeuws.)
7 De woorden: „Het is volbracht" slaan op Psalm 22 : 32: „Omdat God het gedaan heeft" di. Christus tot
zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden zijn rechtvaardigheid Gods in Hem.
24