1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

zal door het geloof leven." (Zou er op iedere honderd lezers van de brief aan de Romeinen
één zijn, die de profeet Habakuk leest?) Dan gaat hij voort uit de Psalmen de
verdorvenheid van de mens te bewijzen, toont vervolgens de rechtvaardigmaking aan.
Maar hoe? Door te wijzen op het verzoendeksel in Levitikus. Als wij de tabernakel, de
betekenis van de ark, van het getuigenis der wet, dat tegen ons is, van de besprenging
van het bloed verstaan, dan voelen we de kracht van Paulus' woorden: „God heeft
Jezus voorgesteld tot een verzoening, (eigenlijk verzoendeksel (Hilasterion) door het
geloof in Zijn bloed." (Rom. 3 : 25.) Hij vervolgt door de weg te verklaren, waarin de
zondaar wordt gerechtvaardigd in verband met Abraham (Gen. 15 : 6.) en David (Ps.
32.) En uit het tijdstip en de betekenis van de besnijdenis voegt hij daar nog een
argument aan toe.
In Rom. 5 toont hij hoe zonde en dood met Adam, en leven en gerechtigheid met
Christus verbonden zijn. Is dit hoofdstuk niet onafscheidelijk één met Gen. 3? Als u
de geschiedenis van de val niet kent, hoe wilt gij de leer van Paulus verstaan? In de
hoofdstukken 9-11 verklaart hij de uitverkiezing, de plaats van Israël en de Heidenen,
en de uiteindelijke bekering der Joden als natie, voortdurend aanhalend en illustrerend
de uitspraken van Mozes en de profeten. Kortom, de gehele brief aan de Romeinen is
een uiteenzetting van Mozes en de profeten, zoals Paulus zelf aan hen schrijft: „Wat
geschreven is, is tot onze lering te voren geschreven."
Neem de brief aan de Hebreeën en zijn meest treffende gedeelten. De Godheid van
Christus wordt door onderscheiden Schriftuurplaatsen bewezen, Zijn mensheid en
toekomende glorie uit de 2den Psalm, de heerlijkheid van Zijn priesterschap uit de
geschiedenis van Melchizédek. De brief aan de Hebreeën is een commentaar op
Levitikus. Het is een boek in een onverstaanbare taal geschreven, tenzij in het licht
van de Schrift gelezen.
Dan is daar de brief aan de Galaten, gemeenten uit de Heidenen, nog maar jong in
christelijke geloofservaring. De hoofdinhoud gaat over Izak en Ismaël, over Sam en
Hagar. Deze fundamenteels, evangelische bewijsvoering over de vrijheid der kinderen
Gods rust op het boek Genesis.
En zo is het met al de apostolische brieven. In de eersten brief aan de Korinthiërs
toont Paulus uit Jesaja en Jeremia het ware karakter van de wijsheid dezer wereld, en
hoe „geen oog heeft gezien, en geen oor gehoord en in geen mensenhart is
opgekomen, wat God bereid heeft dien, die Hem. liefhebben." De uitoefening der
tucht (hfdst. 5.) grondt hij op Deut. 13 : 5. In hoofdstuk 10 verklaart hij de
geschiedenis van de woestijn, en uit de wet van Mozes bewijst en bekrachtigt hij het
voorrecht en de verplichtingen, aan de eredienst verbonden. Laat mij nog vermelden
zijn verwijzing naar de schepping der vrouw uit Adam (hfdst. 11.) en zijn verklaring
van de opstanding (hfdst. 15.) beide zo vol van het Oude Testament Hoe treffend en
krachtig zijn de aanhalingen uit 2 Kor. 6 van vier verschillende Schriftuurplaatsen,
(Lev. 26 : 11, 12; Jes. 52 : 11; Jer. 31 : 1 en 32 : 38.) ingeleid door de woorden:
„Gelijk God gezegd heeft!" En inderdaad het is de stem Gods, die tot ons gesproken
heeft, „dat wij Hem een afgezonderd volk zouden zijn."
Hoe wonderschoon ontvouwt Paulus in de brief aan de Efeziërs (dat bij uitstek
karakteristieke deel van het Boek der Gemeente) de woorden van de 68 ste Psalm
(behalve een groot aantal andere aanhalingen uit het O.T.).
En hoe is zijn getuigenis aangaande de Schrift in zijn brieven aan Timotheüs met het
oog op zijn naderend einde en de komende, zware tijden van zeldzame kracht en
verhevenheid.
28