verhandeling

't Gevoelen
van LuioyittitRtisfar-
dus ovet ui
Wet.
136 Verhandeling over de Zeeuwfche
en andere geleerde Mannen hebben zich daar
mede beziggehouden. Het zal dus wel der moeite
waardig zijn om na te gaan, wat die Geleerden
daar van gezegd hebben; en dan eindelijk
ene proeve te nemen, of wij die zware W et niet
in een helder en verftaanbaar daglicht kunnen
voorftellen. Het is den Uitleggeren niet ongewoon,
om, wanneer zij, naar hunne gedachten
, de zin en mening van enig gezegde der
Oude Latijnfche en Griekfche Schrnvereri of
van enige Wet in 't Romeinfche Wetboek, niet
treffen kunnen,de fchuld daar van op de Affchrijveren
te leggen: dan moet het de gemeene lezing
misgelden; dezelve wordt berispt, en moet,
naar hun oordeel veranderd, en verbeterd worden.
Dit lot trof ook deze Wet, en dit gezegde
van den Prins der Romeinfche Rechtsgeleer­
den. Dus is dePranfcheHoog-Leeraar, D
op de
Hoge-School te Bourges, in 'i Landfchap Berry,
onder 't Gouvernement, of Opperbevelhebberfchap
van Orleans, Ludovicus Ru sfar dus, die
het Wetboek vsnjufïiniaan, met onderfchei-
; dene Lezingen, en Aanmerkingen heeft uitgegeven,
van gevoelen; dat in het zogenaamde
Florentjnsch Handfchrift , 't welk in de Bibliotheek
te Florence bewaard, en, alomme,
voor het beste van alle de Affchriften gehouden
wordt, ene blijkbare feil moet ingeflopen
zijn; naardien hij zegt niet te kunnen begrijpen,
hoe de Rechtsgeleerde Ulpiaan heeft kunnen
zeggen, dat Nundinae zouden beteekenen Epulae,
dat is, Maaltijden, Gast en Feest-Malen;
hierom meent hij, dat men de woordekens id.
efl, dat is , zoude moeten uitlaten, en dat
het woord Nundinae niet voor een zelfsflan-
dig,