Untitled

IN FRANKRIJK. 209
zwakheid fcheen te weezen; ook kon hij niet vergeeten,
dat hij het toch oorfpronglijk geweest
Was, aan wien de Natie de voorbereiding tot het
geluk, waarin zij zig thans zo verheugde, moest
dankweeten; dat zij hem in den beginne met
liefde en aanbidding daarvoor had gedankt; dat zij
hem derhalven , ingevolge deeze getuigenisfen,
meerder achting, dan iemand, behoorde toetedraagen,
en dat uit dien hoofde zijne denkwijze en
voorflagen onveranderd en eenpaarig behoorden
omhelsd en doorgezet te worden: als een welmeenend
man was hij wel degelijk bewust, de Natie
nimmer iet te willen toevoegen of aanneemelijk te
maaken, het welk haar tot nadeel kon verftrekken;
hierom fprak hij op een toon, die het gevoel
van een welmeenend raadgeever, en een waarfchouweud
vriend te kennen gaf, zonder ooit te
denken, dat dit onder de tegenwoordige omftandigheden
juist de toon was, waarop zij niet zonder
verontwaardiging, zelfs hem niet, kon hooren
fpreeken: ook in de gemeene zamenleving geraakt
men veelal in verzoeking, om zijnen dank
te weigeren, wanneer men met nadruk aan de
dankbaarheid herinnerd wordt, en bij de Franfche
Natie moest dit mede het geval weezen, te meer
nog, dewijl zij nu trotsch op zigzelve was, en,
natuurlijker wijze hem flechts als de aanleidend»
oorzaak, maar zigzelve als de uitvoerende kracht
meende te kunnen befchouwen: daarbij kwam nog
de algemeene kennis van zijn aandoénlijk , ver*
II. DEEL. O