Het armoederegime op het platteland van India

Het armoederegime op het platteland van India
achterblijvende enclave van armoede in een wijder landschap van groeiende
welstand. Ik betwist het oordeel dat mijn alarmerende bevindingen
uniek van aard zijn. De mensen door mij in beeld gebracht behoren tot de
harde kern van het proletariaat dat op achterstand is gezet. Het ontbreekt
hen aan elke vorm van bezit, bijvoorbeeld een stukje grond, dat aanknopingspunten
biedt om door eigen inspanning en met hulp van anderen
de armoede te verlichten. Een kleine voorhoede die vecht om vooruit te
komen staat tegenover een veel grotere achterhoede die een bestaan leidt
dat als verpauperd moet worden betiteld. Hoe verhoudt de insluiting van
sommigen zich tot de uitsluiting van velen en hoe ziet bij het voortduren
van deze trend de toekomst eruit van ‘de verliezers’, de bezitsloze massa
die vanuit mainstream society als een lastige en overtollige ballast worden
ervaren? De civic wil om dit als een serieus probleem te beschouwen lijkt
niet erg groot. In de perceptie van ‘de winnaars’ gaat het om een inferieur
soort mensen die hun onvolwaardig bestaan aan zich zelf te wijten
hebben, behept zijn met defecten en ondeugden die hun lotsverbetering
in de weg staan. Het concept van de ‘onnutte armen’ heeft zich in het
bewustzijn van de beter bedeelden vastgezet en krijgt vertaling in hun
beleidsmatige verwaarlozing.
een politiek van uitsluiting
De staat en rurale arbeid
De planning en sturing die voor de eerste decennia na de onafhankelijkheidswording
zo kenmerkend was maakte vanaf de 1990s plaats voor een
sterk verminderde betrokkenheid bij het economisch leven. De kanttekening
die daarbij moet worden geplaatst is dat de overheid niet zo zeer
haar ondersteunende rol van de productiefactor kapitaal opgaf als wel
haar bemoeienis met de inrichting en werking van het arbeidsbestel. De
bureaucratie verdween op hogere en lagere niveau’s als bemiddelende
partij tussen werkgevers en werknemers. De opkomst van de neo-liberale
ideologie betekende dat het vrije spel der maatschappelijke krachten
niet langer mocht worden belemmerd door restricties voor de dynamiek
van het particuliere bedrijfsleven op te werpen terwijl de sterk uitgedijde
publieke sector een rigoureuze afslanking onderging. Een fair deal voor
arbeid paste niet langer in het repertoire van goed bestuur en aan de
omvangrijke wetgeving die op dit terrein tot stand was gekomen bestond
geen behoefte meer. De befaamde uitspraak van Manmohan Singh als
23