Het armoederegime op het platteland van India

Het armoederegime op het platteland van India
geschokt op de informatie van de grondbezitters dat de landlozen, toen
nog Dublas genoemd, tot een categorie van Untermenschen behoorden die
bij de opgave van de populatie niet werden meegeteld. Gandhi onderbrak
zijn eerste campagne van burgelijke ongehoorzaamheid en bij de hervatting
ervan in 1928 droeg hij zijn medewerkers op een breed opgezet
programma van sociaal werk te beginnen om de landloze onderklasse tot
volwaardig burgerschap op te voeden. Duidelijk tegen de zin van Sardar
Patel in bleef Gandhi vasthouden aan deze beschavingsmissie. Het stelsel
van gebonden arbeid, zo leerde hij, was onwaardig voor zowel landarbeiders
als hun meesters. Deze laatsten beroofden zichzelf van gevoelens van
menselijkheid, compassie en solidariteit met hun in armoede en onwetendheid
levende dorpsgenoten.
Op het platteland rondom Bardoli en later in heel Zuid-Gujarat bleven
na het vertrek van Gandhi geestverwanten van hem achter die zich de
emancipatie van de tribale kasten ten doel stelde. De Halpati Mahajan
in 1946 gesticht werd het platform voor een netwerk van ashrams van
waaruit het sociaal werk plaatsvond. Onder de voorzitter Jugatram Dave,
een vertrouweling van Gandhi van het eerste uur, trad Arvind Desai als
secretaris aan. Hij was nog maar een jonge man, zoon van een sociaal
activist uit de Gandhiaanse school, en lid van de dominante kaste der
Anavil Brahmanen. In het aanvankelijk nog bescheiden programma van
activiteiten stond scholing voorop. De ashrams waren kostscholen waarop
de leerlingen niet alleen leerden lezen en schrijven maar ook spinnen en
weven. Onderricht in het klassieke Gandhiaanse repertoire ging vergezeld
van het propageren van hygiëne, regelmaat en ordelijkheid als middelen
tot bevrijding van allerlei gewoontes en praktijken die de Halpatis
in tribale achterlijkheid gevangen hielden. Het zingen van stichtelijke
liederen paste in de hindoeisering van de leefwijze der kinderen. Daarachter
ging een kastebesef schuil dat de doelgroep een plaats aan de onderkant
van de sociale hierarchie toewees. Het brengen van verandering
in de enorme kloof die gaapte tussen landlozen en grondbezitters, tussen
hoge en lage kasten, kostte nu eenmaal tijd. Dit moment van genade kon
alleen aanbreken door geduld te betrachten en geen instant inwilliging
te verwachten van de aanspraak op lotsverbetering, hoe gerechtvaardigd
die ook was. Deze boodschap ging vergezeld van de aanmaning correcties
aan te brengen in het eigen gedrag zoals de tering naar de nering te
zetten. De oprichting van de Surat Jilla Halpati Seva Sangh in 1961 stelde
zich ten doel het beschavingswerk met nog meer elan voort te zetten. De
Congress-overheid had te kennen gegeven tot royale financiële steun bereid
te zijn. Ter gelegenheid van de tweede verjaardag van de organisatie
37