Het armoederegime op het platteland van India

Het armoederegime op het platteland van India
huishoudens en een opwaartse druk op de lonen van landarbeiders. Dev
wees erop dat daarnaast ook de politieke slagkracht van de rurale armen
groter is geworden. Ik aanvaard zijn argument maar met het voorbehoud
dat een minimum aan sociaal- politieke ruimte een noodzakelijke voorwaarde
is om zo’n programma met succes te lanceren. Dev en Hirway
willen de dorpspanchayat aanwijzen als een platform om de doelgroepen
zeggenschap te geven in de uitvoering van publieke werken en hen dichter
bij het pakket van sociale voorzieningen te brengen. Afgaande op mijn
bevindingen in Zuid-Gujarat voorspel ik dat deze interventies die aan de
uitsluiting van landloze huishoudens een einde belooft te maken zal stuiten
op de onverschilligheid van locale autoriteiten en de tegenwerking
van de dorpselite. Voor de pleitbezorgers van druk van onderop is dit een
dodelijke coalitie van krachten. De dominante kasten van grondbezitters
beseffen maar al te goed dat vermindering van de kwetsbaarheid van de
kasten aan de onderkant van de dorpseconomie hun machtspositie zal
aantasten. ‘De Anavils/Patidars willen niet dat we vooruitkomen’ was wat
de Halpatis in alle veldwerkdorpen mij keer op keer voorhielden. Hoe staat
het met andere stakeholders, zoals vakbonden en non-gouvernementele
organisaties, die als belangenbehartigers optreden van mensen die zelf
hun stem niet kunnen laten horen? Het antwoord op die vraag biedt mij
de gelegenheid stil te staan bij de rol van de civiele maatschappij.
Interventies van maatschappelijke belangenorganisaties
Er kan geen twijfel over bestaan dat zonder grote en aanhoudende druk,
zowel van buitenaf als onderop, de overheidsmachinerie niet bij machte is
en wil zijn om een sociaal vangnet aan te brengen en te effectueren nodig
voor succesvolle armoedebestrijding. Uit teleurstelling over het onvermogen
van de staat en het uitvoerend apparaat daarvan om de economische
groei ten goede te laten komen aan de massa’s van minbedeelden hebben
velen hun hoop gevestigd op non-gouvernementele organisaties die
de opdracht en het daarbij behorende mandaat krijgen om de insluiting
te bewerkstelligen van de armen in de verdeling van de spoils van ontwikkeling.
Enkele voorstanders van deze aanpak zijn geneigd de lof van
het particuliere initiatief te zingen en tonen zich voorstanders van vrije
marktwerking al was het alleen maar uit verzet tegen een protectionisme
waarvan de bureaucratische klasse meer dan de bevolking als geheel heeft
35