Het armoederegime op het platteland van India

Het armoederegime op het platteland van India
komen, vroeg naar huis gaan en een lange pauze tussen de middag is de
reactie op een behandeling die de slachtoffers ervan als mensonwaardig
beschouwen. Het vragen van een voorschot is nodig om te kunnen overleven
en de schuld die wordt opgebouwd wordt eigenlijk gepercipieerd
als een toeslag op het loontekort en niet als een blijk van welwillendheid
van de werkgever. De verstrekking ervan betekent in ieder geval niet aanvaarding
van de verplichting om in ruil ervoor te werken. Op hun beurt
reageren de leden van de dominante kasten met verontwaardiging op dit
werkschuwe gedrag. Zij zien er een rechtvaardiging in voor hun weigering
het verplichte mimimum loon te betalen. Op die manier houden beide
partijen elkaar in een vicieuze cirkel van rancune gevangen maar het zal
duidelijk zijn wie aan het kortste eind trekt. Wanneer de grondbezitters
niet uit overwegingen van medemenselijkheid of in ieder geval handelend
vanuit hun welbegrepen eigenbelang niet bereid zijn verlichting te
brengen in de armoede van de landlozen, gaan zij dan misschien hiertoe
over uit vrees voor uitbarstingen van geweld waarvan zij zelf en hun bezittingen
het doelwit zullen zijn? De grondbezitters zeggen dit gevaar niet
te duchten. Tijdens mijn eerder verblijf in Bardoligam, de naam die ik
in deze studie aan dit dorp heb gegeven, noteerde ik in mijn dagboek de
volgende passage.
10 August. The village headman of A. spoke in respectful terms of the
toughness and physical strength of specifically-named agricultural labourers
of the previous generation. Their masters occasionally made
use of these qualities to settle their mutual differences, but the work
people of today are worth nothing any more, in this respect. The farmers’
sons can manage them without difficulty. Nevertheless, hoewever
weakened through drink and complete wretchedness, the number of
the landless is so great that the farmers are forced to fear for their possessions.
After all, material progress has made the Patidars vulnerable
to attack from a mob. (Breman 1985:400.)
Het ontbreekt dus niet helemaal aan de notie van een ‘classe dangereuse’.
Dit besef wordt levend gehouden door incidenten die zich regelmatig
voordoen en waarvan ik in mijn dorpsverslagen regelmatig melding heb
gemaakt. De verwachting onder de leden van de dominante kasten is echter
dat het bij zulke spontane, gelokaliseerde en sporadische botsingen
zal blijven. Die houding lijkt mij door wishful thinking te zijn ingegeven.
Het is echter te vroeg om te voorspellen of het verzet onder het reserveleger
van arbeid een schaalvergroting ondergaat die langduriger en georganiseerder
van aard zal zijn.
49