i/e/roo/iiging limburg in

JAN MICHIEL DAUTZENBERG:
Een groote dichter word ik nimmer
Een groote dichter word ik nimmer,
'k Gevoele dit maar al te wel;
Want zing ik, 't geldt mijn dorpjen immer.
En 't een of 't andre beuzelspel.
Ginds zie ik gras en biezen groenen
Langs 't vlietjen slechts in 't dorp gekend,
Daar loop ik in mijn kinderschoenen,
En 't dorpjen schijnt me zonder end.
Ik hoef daar naar geen lied te zoeken.
Daar klinken liedren overal.
De vreugde lacht uit alle hoeken,
De vreugde woelt op berg en dal.
Er ligt geen plekjen op Gods aarde,
Dat mij zoo lief, zoo jeugdig is,
Dat mij zoo veel genoegen baarde.
En zoo geringe droefenis.
En daarom zal geen lied mij lukken.
Wanneer ik niet die plaats bezing,
Waar ik als kind mocht bloemen plukken,
In 't midden van mijn vriendenkring.
De madelieven en violen,
De visschen in den zilvervliet,
En 't blonde meisjen uit den molen,
Die werden vaak door mij bespied.
Zoo zoet als 't meisjen was geen suiker.
Als zij tot mij haar stem verhief,
Als zij me dankte voor een ruiker,
En zeide: „Vriend, ik heb u lief"!
9