Handelingen van het Europees Parlement - Europa

06-05-2010
NL
Handelingen van het Europees Parlement
Edite Estrela (S&D), schriftelijk. − (PT) Ik heb voor dit verslag gestemd, omdat het ten
doel heeft te waarborgen dat de achttien extra EP-leden uit de twaalf betrokken lidstaten
zitting kunnen nemen via een democratisch proces. Ik betreur het dat de Raad niet tijdig
de maatregelen heeft goedgekeurd die de extra leden in staat zouden hebben gesteld om
vanaf de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon in het Parlement zitting te nemen.
Diogo Feio (PPE), schriftelijk. − (PT) Het feit dat het Verdrag van Lissabon niet tijdig
inwerking is getreden om onmiddellijk te kunnen worden toegepast bij de verkiezingen
voor de zittingsperiode 2009-2014 van het Europees Parlement heeft geleid tot een
probleem dat, mijns inziens, uiteindelijk met gezond verstand is opgelost en dat getuigt
van de moeilijkheden die onvermijdelijk gepaard gaan met een overgangsperiode. Net
zoals het zinloos en niet legitiem is om gekozen leden hun mandaat te ontnemen, is het
niet redelijk om lidstaten die recht hebben op een verhoging van het aantal
vertegenwoordigers, te beletten deze aan te wijzen overeenkomstig hun respectieve
kiesstelsels. De uitzonderlijke omstandigheden rechtvaardigen ten volle dat er uitzonderlijke
oplossingen worden aangenomen.
José Manuel Fernandes (PPE), schriftelijk. − (PT) Er is overeengekomen om het totaal
aantal leden met vijftien te verhogen ten opzichte van het Verdrag van Nice, van 736 tot
751, waarbij achttien extra zetels over twaalf lidstaten worden verdeeld en Duitsland uit
hoofde van het in het EU-Verdrag vastgelegde maximum drie zetels minder krijgt. Aangezien
het Verdrag van Lissabon niet vóór de Europese verkiezingen van 2009 in werking is
getreden, zijn deze verkiezingen volgens de bepalingen van het Verdrag van Nice gehouden,
waardoor het Europees Parlement thans 736 in plaats van 751 leden telt. Anderzijds is het
Verdrag van Lissabon inmiddels in werking getreden en is het derhalve legitiem dat de
achttien extra leden uit de twaalf betrokken lidstaten nu in het Parlement zitting kunnen
nemen. Het is echter niet mogelijk om het mandaat van een lid tijdens de zittingsperiode
te onderbreken en dus het aantal leden van de huidige Duitse delegatie in het Europees
Parlement met drie te verlagen. Daarom ben ik van oordeel dat het voorstel tot wijziging
van protocol nr. 36 waarop door de Europese Raad wordt aangedrongen, rechtstreeks
voortvloeit uit de nieuwe bepalingen van het Verdrag van Lissabon en derhalve een
aanvaardbare oplossing biedt die alle lidstaten die over extra zetels beschikken, in staat
stelt de betrokken leden aan te wijzen. De achttien nieuwe leden moeten tegelijkertijd
zitting nemen om het evenwicht tussen de nationaliteiten in het Parlement niet te verstoren.
Ilda Figueiredo (GUE/NGL), schriftelijk. − (PT) Zoals wij hier voortdurend herhalen en
zoals blijkt uit dit verslag zweert het Verdrag van Lissabon niet alleen bij een neoliberaal,
militaristisch en federalistisch beleid, maar puilt het bovendien uit van de dubbelzinnigheden
en contradicties, zoals die uit protocol nr. 36 betreffende de bepalingen over de
samenstelling van het Europees Parlement. De arrogantie van de initiatiefnemers van het
Verdrag was zo groot dat ze hen heeft belet om deze bepalingen flexibel te maken. Ze
hebben al het mogelijke gedaan om te waarborgen dat er geen referenda werden gehouden,
vastbesloten als ze waren om te ontsnappen aan het oordeel van de inwoners van de
EU-lidstaten en herhaling van het “nee” van de Fransen en de Nederlanders tegen het
zogeheten “Grondwettelijk Verdrag” te voorkomen. Ook de Ierse bevolking zei aanvankelijk
nee tegen de verbloemde versie van deze tekst. Pas na veel druk en chantage zijn de Ieren
gezwicht, maar toen waren de Europese verkiezingen al achter de rug.
In dit verslag wordt duidelijk hoe sommige EP-leden de federalistische koers van de Europese
Unie proberen te versterken door zich te beroepen op een democratische legitimiteit die
het Verdrag eenvoudigweg niet bezit. Zij doen hun uiterste best om de nationale wetgeving
59