Eind goed, 167 al goed? - WODC

Hoofdstuk 2 38
schot aanvragen, gecorrigeerd worden op de volgende uitkering en dus weer een
voorschot aanvragen. Minder dan de helft heeft werk en bijna niemand blijkt hulp
te hebben (gehad) bij het zoeken naar werk. Bijna de helft van de jongeren heeft
gezondheidsproblemen die onder andere komen doordat ze niet meer goed en regel-
matig eten. Verder ervaren ze veel stress, bijvoorbeeld door de geldzorgen en heb-
ben ze vaak depressieve gevoelens. Een op de vijf geïnterviewde jongeren heeft één
of meer kinderen en daardoor serieuze geldproblemen. Zij vertellen bijvoorbeeld dat
het regelmatig voorkomt dat ze alleen geld hebben voor het eten van de kinderen en
niet meer voor zichzelf.
Weglopers
Uit het genoemde onderzoeksoverzicht van Smit (1991) wordt tevens duidelijk dat
er verschil is tussen de situatie na vertrek bij weglopers en jongeren die hun verblijf
afgemaakt hebben. Ook onderzoek van Wouda e.a. (1987) laat zien dat de situatie
van uitvallers na vertrek op allerlei fronten slechter is dan die van jongeren die hun
verblijf afmaken. De uitvallers hebben meer wisselingen van verblijfplaats achter de
rug en wonen daarna vaker bij hun ouders, ze hebben minder vaak werk (gehad),
kunnen minder goed rondkomen met hun geld en zijn afhankelijker van hun opvoeders.
Daarnaast plegen de uitvallers meer en ernstigere delicten dan degenen die
hun verblijf af hebben gemaakt (in beide groepen is de delictfrequentie echter gedaald).
Ze gebruiken vaker drugs en zeggen vaker zich te vervelen. Van de uitvallers
verkeerde 42% in een problematische situatie ten tijde van het follow-up interview;
van degenen die de hulpverlening hadden afgemaakt, was dat 26%.
In paragraaf 2.2.3 kwam al aan de orde dat de situatie na vertrek ook bepaald wordt
door de (ernst van de) problematiek bij opname. De onderzoeken van Wouda e.a.
(1987) en bijvoorbeeld Kashubeck e.a. (1994) laten zien dat de problematiek bij
weglopers vaak verschilt van jongeren die hun verblijf of behandeling afmaken.
Behalve dat de weglopers, juist door hun wegloopgedrag, veel meer opnames en verblijfplaatsen
achter de rug hebben, is er bij hen ook vaker sprake van een affectieve
stoornis, zij zijn vaker slachtoffer van seksueel misbruik, hebben meer problemen op
school en spijbelen (daardoor) vaker. Opvallend is dat de weglopers degenen zijn die
zelf minder problemen opgeven en van wie de groepsleiding een positieve prognose
geeft.
De jongeren die het verblijf volgens plan beëindigen, blijken op jongere leeftijd hulp
te hebben gekregen dan de weglopers. Zij zijn ook eerder uit huis geplaatst en er is
bij hen dus eerder ingegrepen. Volgens Scholte (1995) is er verschil tussen jongeren
die binnen twee maanden na opname vertrekken en jongeren die in een later sta-
dium weglopen of wegblijven van verlof. Eerstgenoemden hebben een minder problematische
achtergrond, hebben minder delicten gepleegd en vertonen minder
andere stoornissen dan laatstgenoemden.