opmaak binnenwerk DEF - MCB Nederland B.V.

Wat zich als groot probleem aandient, wordt echter een stap vooruit. Want dezelfde
familierelatie die voor de huisvesting aan de Boschdijk had gezorgd, Jan Reijnders,
steekt ook nu de helpende hand uit. Verder speelt een flinke dosis geluk mee. Jan
is op de Aalsterweg 135 volop in onderhandeling met derden om zijn showroom te
verhuren. Hij verkoopt in de oorlog toch geen nieuwe auto’s, dus er valt weinig te
showen. Midden in de reeds gevorderde gesprekken hoort hij van de acute huisvestingsnood
van MCB. En familie gaat nu eenmaal voor, vindt Jan. De andere partij
wordt dus met een vriendelijk en hoofdschuddend ‘toch maar niet’ naar andere
opties verwezen. Marinus en Frans huren de ruime en comfortabele showroom op
stel en sprong en verhuizen in twee dagen tijd, met paard en wagen, alle spullen
die ze op voorraad hebben liggen. Lang hoeven ze niet kantoor te houden temidden
van hun materialen, want ze mogen in de belendende, bomenrijke tuin een
ijzerloods neerzetten. Dat hoef je natuurlijk maar eenmaal te zeggen tegen initiatiefrijke
ondernemers. Er verrijst dan ook snel een nishut van 25 x 7 meter, een
houtconstructie met gebogen golfplaten: eigen materiaal dat in de machinefabriek
van Sjef Mandigers is bewerkt.
In de loods past heel wat materiaal en de voorraad wordt alsmaar bonter. Het prikkeldraad
verovert een flink stuk van de nishut, er duiken schoenleesten op, wasketels,
nog meer kachelpoken, gegalvaniseerde emmers en er komt zelfs een partij
lepels en vorken op voorraad te liggen.
Zo zorgen de bezetters er ongewild voor dat MCB een paar jaar prima onderdak
heeft. Tegelijkertijd begint de oorlog op het vlak van de handel zijn tol te eisen. De
kleine schroothandelaren en de grotere leveranciers moeten steeds vaker ‘nee’ verkopen
en het inkoop- en verkoopproces verloopt alsmaar moeizamer. MCB blijft desondanks
aantrekkelijk. Het prille bedrijf heeft onder meer het voordeel dat het in
de persoon van Frans van Ettro goede contacten heeft in de Belgische staalwereld.
Zo blijken de walswerken ruimhartige leveranciers die zeer happig zijn op de orders
van MCB en aanzienlijk grotere hoeveelheden gewalste producten leveren dan de
materiaaltoewijzingen aangeven.
Al deze orders zorgen ervoor dat de metaalgroothandel in de woelige oorlogsjaren
een bescheiden winst kan maken. Frans blijft zeker tot in 1944 naar België reizen
om op de hoogte te blijven van de walserijmogelijkheden en om partijen uit voorraad
te kopen. Vaak gaat het ook om minder courant materiaal op korte lengten en
om wilde maten plaat. Van alles wat dus. Maar ze komen eerdaags van pas, weet hij
uit ervaring.
En dat klopt ook. Bij de klanten die Marinus nog weet te bezoeken, vindt menige
plaat van wild geachte afmetingen gretig aftrek.
Zo ontwikkelt MCB zich in de eerste drie, vier jaar tot een vertrouwde voorraadhandel
waar je met alle mogelijke ijzer- en metaalbehoeften kunt aankloppen. Dat
imago blijft zelfs overeind als in de loop van 1944 de handel vrijwel stil valt. De
materialenstroom van de leveranciers is nu echt opgedroogd en bovendien eisen de
Duitsers ook de laatste vervoermiddelen die nog rijden, voor eigen gebruik op. De
kansen in de oorlog zijn namelijk aan het keren en dan is alles wat bijdraagt aan
hun gezwinde vlucht, van nut. Dat maakt het natuurlijk erg lastig ondernemen. Om
in bezit te blijven van eigen wielen, ruimen de MCB-oprichters, geholpen door toestekende
handen, een deel van de voorraadloods uit om daar hun DKW’tje succesvol
in te laten onderduiken. Onze hoofdpersonen zijn nu beperkt in mobiliteit, maar ja,
er valt op dat moment toch vrijwel niets te verkopen.
De leveringen van het kleine materiaal nemen tijd in beslag: ze ‘gaan te voet’. Jan Emers is
vaak met een handkar op pad.
OVERZICHT 1902-1950
1942
Inbeslagneming van een deel van
de bedrijfsruimte van MCB.
1943
Verhuizing van MCB naar de
Aalsterweg 137.
Bouw van de nishut.
15