het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

Ineens schreeuwde buiten een nachtvogel, lang, doordringend en
sinister. En tegelijk kwam er van heel ver een half onderaards, half
bovenaards, gerommel aandrijven.
— We krijgen onweer vannacht — zei de pater.
— Ja, ik hoor het. Nou ja, dat kan toch ook niet anders met zulk
weer.
Opnieuw viel er een vacuüm in het gesprek. Het was buiten weer
heel stil geworden.
En toen zei hij: — Hoor eens m'n jongen, ik denk dat je naar Nieuw
Guinea gekomen bent om dezelfde reden als die eerste keer. Om
nieuws. Wel, je weet 't, dit is een nieuw land en een jong land en
alles is hier nieuws voor iemand die z'n ogen en z'n oren open
heeft. Maar je moet er om denken dat dit land je niet behekst.
Het probeert altijd iemand te beheksen en zeker als je van daar
komt.
En met een breed armgebaar wees hij ergens heen dat het Westen
wel zal hebben moeten betekenen en waarmee hij Holland bedoelde.
— Wil je me vertellen wat die mevrouw Krayenhof je over Reitsma
heeft gezegd?
— Met alle plezier! Zo heel veel was het trouwens niet.
En ik vertelde hem dat er na een lezing, die ik in Delft over het
werk van Jungle Pimpernel en de Wisselmeren had gehouden, een
dame was gekomen, die me vroeg of ik een ogenblik tijd voor haar
had. Ze stelde zich voor als mevrouw Krayenhof. Een klein vrouwtje
met een opvallend sympathiek gezicht. Ze vroeg een paar dingen
over Nieuw Guinea, waar ze volgens haar zeggen twee jaar had
gewerkt, voor de oorlog. Ze was daar in de verpleging geweest.
Wel, je kent zulke gesprekken met vijf mensen om je heen; je kunt
er nauwelijks enige aandacht aan besteden en je doet voor je fatsoen
geïnteresseerd. Ik denk dat ze dat voelde, want ze nam al na
een paar minuten afscheid en vroeg of ze eens langs mocht komen,
bij me thuis. Ze had namelijk gehoord dat ik binnenkort weer
terug ging en wilde me in verband daarmee iets vragen. Ik zei dat
ik daar geen enkel bezwaar tegen had. Drie dagen later schreef
ze me een kort briefje voor 't maken van een afspraak.
Ze was twee uur bij me en ik wist direct dat ze een zeer speciale
reden had voor dat bezoek. Het ging om een man die ze daar op
Nieuw Guinea had gekend en verongelukt was. Bob Reitsma.
Of ik die naam al eens eerder had gehoord. Nee, dat had ik niet.
Ik kon hem me tenminste niet herinneren.
Het leek me nogal een triest geval. Toen ze daar werkte, samen
met haar vriendin, Saskia Houwing, was uit Holland die BBambtenaar
gekomen, Bob Reitsma. Hij moet een aardige, geschikte
12