het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

5
DE NACHT HING ZWAAR OVER EN IN HET VLOED
bos dat aan alle zijden oprees. Die nacht was vervuld van
donkere, zware geuren. Geuren van stinkende modder, die
hier de aarde bedekte, een aarde die zuur was, schimmelend
en rottend. Uit en in die modder leefde het bos. Daar was de
geur van jong groen en vochtige boombast.
Op een meter of vijftig van het huis bleef Nyhoff staan. Hij hield
zijn arm voor Reitsma's borst en fluisterde: — Niet verder...
hoor . ..!
Reitsma luisterde.
Hij hoorde het oerwoud en kende dat. Hij had het leren kennen,
in de dagen en de nachten van z'n eerste tournees. Hij kende al
die geuren en al dat geluid. Het schuren van de rivier, het ruisen
van een nauwelijks merkbaar beetje avondwind door de hoogste
toppen, het zachte kwetteren van een paar kleine nachtvogels en
het nauwelijks hoorbaar gemurmel van de stemmen der papoea's.
Ze liepen nog een stukje verder. En plotseling greep de zendeling
de arm van de controleur en fluisterde gejaagd: — Hoor je ze
nu ...?
Reitsma vond het alles bij elkaar vrij griezelig. Hij was een nuchter
man, maar de dominee, die blijkbaar geestesziek was geworden,
ging hem eerlijk gezegd een beetje op z'n zenuwen werken. Hoe
eerder hij de man naar de kust terug liet gaan, hoe beter. Hij zou
dat morgen als eerste punt van z'n werkschema regelen.
— Hoor ... hoor ...!
Hij voelde dat de hand van Nyhoff als een schroef om z'n arm ging
knellen.
Reitsma luisterde. Wat hij hoorde waren uitsluitend bekende
geluiden. Het was het bos met z'n honderden stemmen. Duidelijke
stemmen en nauwelijks hoorbare stemmen. Fluisterende, sissende,
brommende, knisterende, fluitende, piepende stemmen. Je moest
er een beetje ervaring mee hebben om ze uit elkaar te houden,
maar hij kon er heel wat van thuisbrengen. En je kon er ook je
oren voor sluiten. Dat was de gewoonte van Bob Reitsma als hij
36