het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

Westen te vertrekken, eerst nog een paar maanden in Frankrijk
ronddoolde, om museums en kerken af te lopen. En wie weet waarvoor
nog meer. En die als voornaamste bagage scheen te beschouwen
een idioot grote gramofoon en een paar kisten met boeken
over schilderkunst, architectuur en philosofie. Met afgrijzen en
minachting nam de kolonie er kennis van. Deze man moest wel
zeer weltfremd zijn. Daar zou een daverende catastrophe op volgen.
En men verwonderde er zich over dat die Reitsma geen vegetariër
was, geheelonthouder en theosoof.
Zijn directe chef, Hellinga, sprak een paar maal met hem en kwam
tot de overtuiging dat het alles nogal meeviel. Reitsma was aanzienlijk
minder gek en weltfremd dan de geruchten zeiden. Hij
bleek een gezonde en nuchtere kijk op allerlei dingen te hebben
en Hellinga was alleen maar bang dat z'n jongste aanwinst niet
geschikt zou blijken te zijn voor het zware tourneewerk.
In het jaar dat volgde maakte Reitsma twee tournees en hij kwam
met vlag en wimpel door z'n examen. Het waren nogal zware
tournees, door gebied waar het verre van rustig was. Hij bleek het
echter te kunnen klaren, bewees dat hij een beste loper was, en
kwam fit op de post terug. En daarna werd Reitsma aanvaard en
iedereen vergat die aankomst.
In die dagen wist eigenlijk niemand veel van Reitsma's leven in
Holland af, maar daar had men ook geen belangstelling voor. En
al hadden ze die belangstelling wel gehad, dan nog zou de buit
schraal geweest zijn, in geen enkel opzicht belangwekkend of
pikant.
Bob Reitsma was een wees; zijn ouders waren een jaar na z'n geboorte
gescheiden. De moeder stierf drie jaar later en zijn vader,
hoofdambtenaar bij Rijkswaterstaat, liet de opvoeding van het
enige kind aan zijn ongetrouwde zuster over. Twee jaar later stierf
ook de vader.
Die tante kweet zich naar behoren van haar taak. Zij was vrij
bemiddeld en zelf beschikte Bob eveneens over enig kapitaal. Hij
doorliep de HBS, en ging indologie studeren. Hij had de uitgesproken
wens bij het Binnenlands Bestuur in Nederlands Indië
tewerkgesteld te worden.
De ongetrouwde zuster deed precies wat ze doen moest, maar de
gevoelens die ze voor haar neef koesterde varieerden van verplichte
sympathie tot lichtelijke onverschilligheid. Al heel gauw had de
jongen dat ontdekt en hij paste er voor, op de een of andere
manier die sympathie te ontwikkelen of aan te wakkeren. Daarvoor
was hij enerzijds te trots, anderzijds te gesloten.
En zo waren die jaren voorbijgegaan. Hij had het goed, maar van
zelfs enige surrogaat-ouderliefde was geen sprake. Nooit werd dat
18