het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

ging. Hij kon dan wat aansterken en later teruggaan, als hij dat
wilde.
Er viel een lange stilte in het gesprek. Toen zei de zendeling:
— Reitsma, jij bent een jonge kerel en ik denk dat je van plan bent
dit zaakje aan kant te maken. Maar je vergist je. Dit is veel erger
dan jullie daar op de post denken. Jullie waren hier niet, ik wel.
Ik heb het gezien ...
— Wat heeft U dan precies gezien, dominee?
Opnieuw was daar die vreemde, zonderlinge flits over het gezicht
van Nyhoff. Het was heel eigenaardig, een soort schaduw van een
schaduw, die een honderdste seconde aarzelde over dat gezicht en
door de ogen van die kleine figuur in de lage rotanstoel.
De zendeling hoestte lang en benauwd en ging toen recht overeind
in de stoel zitten. Hij keek Reitsma strak aan en zei heel langzaam:
— Reitsma, zeg me eens heel eerlijk, vond jij me een goed Christen?
Bob glimlachte om de vraag.
— Wis en waarachtig dominee, en ik vond dat niet alleen, maar wij
allemaal daar op de post. Geen beter zendeling dan dominee
Nyhoff! Hoe vaak zeiden we dat niet tegen elkaar!
— Meen je dat, Reitsma?
— Waarom zou ik liegen, dominee?
De ander bleef een paar minuten zwijgen. Het was buiten geheel
donker geworden en de eerste geluiden van de nacht werden hoorbaar.
Ergens in het huis hoorde Reitsma geschuifel van blote
voeten op hout. Dat zou Tupusouw wel zijn. Buiten waren de
stemmen van de papoea's, die met hem waren meegekomen. En
de rivier hoorde hij, verderop.
Voor de zoveelste maal gedurende de twee laatste weken gingen
zijn gedachten naar Saskia. Hij zat hier nu ... en zij daar. Was
het goed dat hij hier naar toe was gekomen? Saskia had het gewild
en het zou ook te dwaas zijn geweest te weigeren. Maar iets had
hem toch gezegd dat hij moest blijven. Hij vertrouwde het niet
helemaal. Hij kon het gevoel soms niet van zich afzetten dat
Saskia erger ziek was dan Van Dijk voorstelde. En dan ... hij miste
haar. Hij verlangde naar haar.
Natuurlijk verlangde Bob Reitsma naar Saskia. De man was in
zijn leven niet met liefde verwend geweest. Het was als iets heel
nieuws en machtigs en warms over hem gekomen. Hij had het niet
gekend en altijd gemeend dat hij het best missen kon. Hij had zich
natuurlijk vergist.
En op dit ogenblik lag zij in de barak; erg mager . .. met die lange,
heel lange vingers, waar de huid transparant over heen lag. Ja...
bar mager was ze geworden, die laatste dagen. Dit was ook geen
land voor vrouwen, ook al was je dan flink.
34