het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

oma ligt met zwartwaterkoorts en Van Straelen kan ik natuurlijk
niet sturen, dat weet je zelf. Jij bent de enige die ik heb.
Hij zweeg even. Om daarna weer snel, haast gejaagd, door te
gaan.
— Ik zou natuurlijk iemand uit het Noorden kunnen laten overkomen,
maar je weet dat ik daar de dood aan heb gezien. En dat
zou ook veel te lang duren. Ik kan niet zeggen dat ik zo wild op
die Nyhoff ben, maar we moeten hem helpen. Hij zit daar lelijk
in de vuiligheid. Ik hoef jou daar niets van te vertellen.
— O nee ... ik ken dat, mijnheer Hellinga.
Reitsma zei die laatste woorden op een toon van „Het is vandaag
warm weer, meneer." Hij was zichzelf volkomen meester en maakte
zelfs bijna een ongeïnteresseerde indruk. Hetgeen overigens uitsluitend
pose was. Z'n gedachten schoten in die ogenblikken als
raketten door z'n brein. Gedachten aan Saskia.. . aan het huwelijk
. . . aan de barak .. . aan Saskia .. . een tournee . .. een barak .. .
plannen .. . plannen .. .
Hellinga sloeg hem aandachtig gade. Hij stak een nieuwe sigaret
op aan de oude en drukte het peukje nadrukkelijk uit.
— Ik wou dat ik dat allemaal een maand later had gehoord, Reit
sma, want ik weet dat dit zaakje jou bar slecht gelegen komt. Het
is geen kwestie van een paar dagen, dat begrijp je wel. Dat worden
weken, misschien wel maanden, je kunt het van tevoren nu eenmaal
nooit bekijken. En jij zit met die trouwerij.
— 't Beroerdste is dat Saskia ziek is.
— Ja, dat is dubbel beroerd.
Hellinga begon zachtjes met z'n knokkels op het bureau te trommelen.
Hij keek het raam uit. Buiten was het nu bijna donker.
— Als je vindt dat je onder deze omstandigheden niet weg kunt
gaan, Reitsma, wil ik toch wel iemand van het Noorden laten
komen. Het is tenslotte wel te regelen. Jij kunt dan altijd nog
gaan. Later. .. over een maand of zo. Ik begrijp wel dat dit bijzondere
omstandigheden zijn en ...
— Nee, ik denk er niet aan mijnheer, natuurlijk ga ik er heen.
Reitsma zei het nogal hard. Hij vond z'n eigen stem heel vreemd.
— Ik stuur je niet met plezier weg, Reitsma.
— Dat weet ik, mijnheer. Maar het moet toch gebeuren en het is
m'n werk. Er is geen enkele reden waarom ik niét zou gaan.
— Behalve dan je huwelijk.
— Dat is geen reden. Dat kan later.
Het klonk allemaal zo gewoon, zo vanzelfsprekend en zo logisch.
Het kón ook natuurlijk allemaal later. Maar Bob Reitsma wist
dat hij deze tegenvaller wel degelijk zou moeten verwerken en dat
het hem allemaal koud op z'n dak viel. Hij voelde z'n hart kloppen
24