het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

pareerde doodskoppen op lange stokken. Die nacht passeerde
dominee Nyhoff het dieptepunt van zijn leven.
Hij schreef een brief aan het Bestuur en zond een helper er mee
weg. Nyhoff veegde zich iedere minuut met een groezelige lap
het zweet van het voorhoofd. Hij had het benauwd en tijdens het
vertellen beleefde hij al deze dingen zichtbaar opnieuw.
Bob Reitsma had aandachtig geluisterd. Het was erg, maar het
was evenmin de eerste maal dat zoiets in dit land gebeurde. Dit
was Nieuw Guinea. Je wist toch dat je daar rekening mee moest
houden ... hoe vaak had hij een dergelijk verhaal niet gehoord.
Het was in geen enkel opzicht nieuw voor hem. Maar Bob Reitsma
was psycholoog genoeg zich te realiseren dat voor de zendeling
het allerergste was geweest dat het zijn mensen waren die dat deden.
Mensen, die hij voor een deel had mogen dopen en van wie hij
veronderstelde dat ze kinderen des geloofs waren geworden. Dat
was de grote, bittere, onmenselijk wrede teleurstelling, die deze
man had moeten verwerken. En hij moest die verwerken in een
tijd, dat hij lichamelijk en psychisch in slechte conditie was. Het
was te veel voor hem geweest.
— Wat zijn de laatste berichten, dominee?
— Ik hoor ze iedere nacht, Reitsma, ze zijn daar bezig. Ik weet
het zeker en ik ben bang dat het hele district in opstand zal komen.
Maar dat mag God verhoeden.
— Zo'n vaart zal het niet lopen, dominee. Zijn ze hier nog in de
buurt geweest?
— Nee, maar ik verwacht ze iedere nacht. Ze zijn zich bewust van
hun macht en door het dolle heen.
— Wie zijn er hier nog achtergebleven?
— Een paar oude mensen en wat kinderen.
— En hoe is de voedseltoestand?
— Heel slecht. Ik heb gedeeld met hen wat ik had, maar je
hebt zelf gezien dat ik haast niets meer bezit.
— Kent U de oorzaak van deze campagne?
— Nee . .. maar er was hier vóór ik kwam een soort medicijnman
die veel macht over de mensen had maar wegging toen ik kwam.
Hij is een half jaar geleden teruggekomen en ik vermoed dat hij
ze gek heeft gemaakt.
— Hoe heet die vent?
De zendeling noemde een naam.
De stilte hing een volle minuut tussen de twee mannen. Toen
vroeg Nyhoff: — Wat ben je van plan te gaan doen, Reitsma?
— Natuurlijk grijpen we in, dat spreekt vanzelf, dominee. Jammer
alleen dat we zo laat gewaarschuwd zijn. Maar dat is nu eenmaal
gebeurd en ik begrijp wel dat U wilde proberen dat zaakje zelf in
40