het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

zegt dat ze helemaal niet zo erg ziek is en dat ze weer gauw beter
zal zijn en ...
Ineens merkt hij dat Sahalatu aandachtig zit te luisteren, met zijn
pijp opgeheven voor zich uit.
Hij luistert ook scherp ... en ineens hoort hij, heel vaag, heel
gedempt, datzelfde geluid als een paar avonden daarvoor in de
zendingspost.
De Ambonnees kijkt hem aan. — Hoort U dat, toean ...?
Hij knikt. — Ja, wat is dat eigenlijk, Johannes? Ik heb het al een
paar maal eerder gehoord van de week, op de post bij toean
NyhofiE. ..
De Ambonnees staat op en loopt gebogen naar de ingang van het
bivak. Hij slaat het doek van de opening weg en gaat binnen staan.
Even later staat Reitsma naast hem.
Ze moeten eerst wennen aan het geruis van de regen, die een hels
leven maakt op millioenen blaren.
Reitsma ziet dat er iets van een grijns over het gezicht van Sahaiatu
ligt; zo grijnst Johannes Sahalatu altijd als hij heel sterk geconcentreerd
is.
— Ze zijn hier niet zo ver vandaan .. . toean ... ik denk nog geen
halve dag varen. Het is een oproep ... ik ken dat geluid heel
goed . . . niet zo best voor papoea's ...
— Oorlog of snellen, Johannes?
— Dat zou ik zo niet kunnen zeggen, heer. Maar ik denk snellen.
In ieder geval is het een oproep.
— We zullen ons moeten haasten, niet?
Johannes Sahalatu schudt z'n hoofd alsof hij wil zeggen: dat zouden
we kunnen proberen, maar ik verwacht niet veel van het resultaat.
Johannes Sahalatu is namelijk een bijzonder gereserveerd man, die
in vele jaren rimboewerk geleerd heeft elk optimisme op te sparen
tot na een actie.
Het begon nog harder te regenen en de mannen gingen weer zitten.
De bestuursambtenaar achter het al dovende vuurtje, de Ambonnees
ervoor.
— Geloof jij, Johannes, dat we ze morgen kunnen bereiken?
— Ik zou het niet weten, heer. Het bos is groot en deze kerels zijn
zo sluw als de duivel. Waarschijnlijk weten ze allang dat we komen.
— Van die mannen die we vandaag langs de oever zagen?
— Misschien. Dat zou kunnen.
— Hoe dan anders?
Johannes Sahalatu zwijgt en bepaalt zijn aandacht bij de rook van
z'n pijp. Maar dat is alleen maar schijn. Hij zoekt een antwoord.
Die toeans van de Kompenie kunnen vragen stellen die je eigenlijk
niet beantwoorden kan. En er zijn heel veel dingen in het bos
48